Νότες παλιές ξαναφέρνουν στη μνήμη του λουλουδιασμένα της νιότης χαμόγελα,
Είκοσι χρόνια έρωτας ριζωμένος σε ψυχή διψασμένη... Τη ζει στης κάθε μέρας το ξημέρωμα την αγκαλιάζει στης κάθε νύχτας το χαλάρωμα...
Το ανεκπλήρωτο όνειρο της νιότης του, το χαμόγελό της, μια ζωή μαζί της, κυλάει σαν αίμα στις μεσήλικες φλέβες του, δεν μπορεί να την αφήσει, δεν μπόρεσε ποτέ, είκοσι χρόνια τώρα, έφυγε, έχτισε τη ζωή του αλλού, αλλά εκείνη μέσα του πάντα, την κουβαλάει φτιάχνει ζεστές εικόνες μέσα του τους χειμώνες και δροσερά λιμάνια τα καλοκαίρια... ξαποσταίνει στη σκέψη της...
Η θύμησή της έντονη, δεν την αφήνει να ξεθωριάσει... την ακούει, την βλέπει την αφουγκράζεται, είναι πάντα μερικά βήματα κοντά, μετρα χιλιάδες μακριά, της γράφει ιστορίες, ζει μέσα τους όλα εκείνα που δεν τόλμησε ποτέ να πει... την αγγίζει της προσφέρει την απολαμβάνει σε κάθε στίχο σε κάθε λέξη σε κάθε γράμμα...
Η ζωή του γίνεται ένα με το χαμόγελο το παιδιακίσιο της κάθε που κοιτάζει τα παιδιά του, ονειρεύεται ότι είναι και δικά της... και η ψυχή του αλαργεύει, εκεί στην Ελλάδα τότε που σπούδαζε, τότε που το χαμόγελο της του κανε συντροφιά, τότε που παιδούλα ατίθαση σκανδαλιές σκάρωνε και μοίραζε ένα γύρο... κι αυτός σιωπή, δεν μίλησε ποτέ... σφάλισε την καρδιά του κι έφυγε....
Κάθε που κοιτάζει το σπίτι που φτιαξε, θαρρεί πως ειν το χέρι της που το στόλισε κι ανασαίνει ανακουφισμένος, κάθε που ακούει νότες και λόγια ερωτευμένα, νιώθει πως ειναι εκείνης λόγια για κείνο που δεν έζησε μαζί της, για κείνο το όνειρό του που δεν τόλμησε στης μέρας την ποδιά να το απιθώσει...
Δεν της μίλησε ποτέ, στάθηκε φίλος πιστός, είκοσι χρόνια τώρα...
μόνο στα όνειρά του την αγκάλιασε μόνο στα όνειρά του τον ερωτεύτηκε... μόνο στα όνειρά του ζει μαζί της, κι αυτή η ζωή του ειναι η πιο πραγματική... η πιο αγαπημένη
Μούσα και έμπνευση, αποκούμπι και ελπίδα του είκοσι χρόνια τώρα, κι άλλα τόσα αν χρειαστεί.. Δεν θα τη διώξει ποτέ απ την καρδιά του, κι η σκέψη του παραδομένη θα ναι όσο ζει σε κείνο το λαμπρό χαμόγελο εκείνο που θυμάται, εκείνο που δεν ξεθωριάζει εκείνο που αγαπά....
Τι ναναι εκείνο που τους έρωτες της νιότης τους ανεκπλήρωτους κρατάει πάντα ζωντανούς?
Χριστίνα Σαββατιανού / 19-03-2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....