Καθώς κατηφόριζα το πλακόστρωτο σοκκάκι στο δρόμο της φυγής μου, το πιτσιρίκι που βολτάριζε εκεί γύρω, μου χτυπησε το κουδουνάκι απ το ποδήλατο... Γύρισα να δω, ο ήλιος ανάμεσα σε στάλες χοντρες βροχής μοιάζει με κωνσταντινάτο πια και η ομπρέλα μου η ριγέ μπαζει στις ραφές... Ένας ζητιάνος παραδίπλα, ψαχουλεύει στη σακκούλα με τα φυστίκια και βρίσκει ενα κουκούτσι από ροδάκινο μου το πετάει.... Καθώς σκύβω να το αποφύγω ένας κεραυνός απ το πουθενά ερχεται να συναντήσει τον κορμό του δέντρου δίπλα μου.... Σφυρίζω με θαυμασμό για την τύχη μου, μια στιγμή αργότερα αν εσκυβα θα ειχε βρει εμένα... υπάρχει Θεός σκέφτομαι ή απλά είμαι τυχερή... Το πιτσιρίκι ανοίγει τα χέρια και μου φωνάζει, "κοίτα είμαι αετόπουλο! πετάω!" και με ενα σάλτο φευγει πανω απ το ποδήλατο και σκαει στις πλακες... Εκεί δίπλα στα φούλια που με είχαν μεθύσει πριν λιγες στιγμές...
Παω κοντά του και το αγκαλιάζω - δεν εχει τίποτα αλλά του τραγουδώ τραγούδια παιδικά να το ησυχάσω απ το φόβο... Πρώτα δυνάμωσε τα φτερά σου μικρό πουλάκι και μετά σαλτάρισε απ το ποδήλατο... τοτε θα πετάς....
Ενας διαβάτης που χε κι αυτός κοντοσταθεί, κρυφοκοίταζε, θαρρεις και φοβόταν τον ήλιο και τη βροχή....ή τον τρόμαξε η ζωή;;;
Καθώς ο κόσμος επαιρνε και πάλι το σχήμα του το γνωστό, το τακ τακ απ το ξύλινο ποδάρι του ζητιάνου συντρόφεψε τη σκεψη μου σε άλλο τόπο σε άλλη εποχή.... θυμάμαι... Πήρα τη ριγέ μου ομπρέλα που την εσπασε πριν λίγο ενα κλαδί καμένο που έπεσε απ' το δεντρο και έφυγα σιγοσφυρίζοντας εναν χαρούμενο σκοπό που μου τραγούδαγε η μανα μου οταν ημουν παιδί... θυμάμαι.......
Χριστίνα Σαββατιανού / 13-04-2006
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....