ΕΙΜΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ
Πώς θα ξέρεις ότι βρίσκομαι κοντά σου;
Όταν την νύχτα στην ησυχία και τη ζέστη την αποπνικτική, η πρώτη πνοή της αύρας της δροσερής, απαλά χαϊδέψει το πρόσωπό σου, είμαι εγώ που σε χαϊδεύω. Σκέψου εμένα…
Όταν την πείνα σου ημερεύεις με χυμούς και αμβροσία, κι η μοναξιά σου γίνεται ευτυχία, είμαι εγώ που σε ζαλίζω. Σκέψου εμένα….
Όταν η σκιά του θανάτου χάνεται μέσα στο χαρούμενο βλέμμα ενός μικρού παιδιού, είμαι εγώ η μάνα του. Σκέψου εμένα…
Όταν το πρόσωπό σου το λούζει η βροχή, και ξεπλένει την γη από τα ξεραμένα φύλλα, είμαι εγώ σε τούτη τη μυρωδιά. Σκέψου εμένα…
Όταν το ζωηρό σου βλέμμα κάποτε κουραστεί από την αγωνία, και από της ύπαρξής σου τη σκληράδα, εκείνη η μικρή αχτίδα του ήλιου που σε παρηγορεί, είμαι εγώ που σε παρηγορώ. Σκέψου εμένα…
Πώς θα ξέρω ότι βρίσκεσαι κοντά μου; (Μ΄ αγαπάς)
Όταν οι καυτές ερημιές σου έχουν κάψει το κορμί, έχουν ξεράνει τη γη, ακόμη κι αυτή η άμμος κι η σκόνη τα μάτια σου φλογίζουν και σκιά δεν υπάρχει πουθενά να ξαποστάσεις, και Μ΄ αγαπάς ακόμα…
Όταν η πείνα τη ζωή σου ρουφά και βρίσκεσαι μονάχος σου στον κόσμο, χωρίς ελπίδα, χωρίς σκοπό. Έτσι χαμένος όταν θα είσαι μες στα σκοτάδια του μηδέν και Μ΄ αγαπάς ακόμα…
Όταν τα χείλη σου στεγνά, η γλώσσα ξερή, ο λαιμός σφιγμένος, το κορμί άδειο, και το νερό πουθενά, ούτε σώμα κοντά να γιάνεις τον πόθο, και ούτε καν θαύμα δεν μπορεί μπροστά σου να γενεί, και Μ΄ αγαπάς ακόμα…
Όταν στην αγκαλιά σου σφίγγεις δικό σου ένα παιδί, που παρακλητικά κοιτάζει και σιγοκλαίγοντας ξεψυχά, και να το σώσεις δεν μπορείς, και Μ΄ αγαπάς ακόμα…
Όταν σου παίρνουν τ΄ αγαθά σου τα πιο αγαπητά και με την πρώτη απώλεια ζαλίζεσαι απ΄ τα σκοτάδια και την έλλειψη, και νιώθεις χαμένος και φτωχός και Μ΄ αγαπάς ακόμα…
Όταν στο λουλούδιασμα της φύσης, εσύ ανάσα δεν έχεις να χαρείς τον αέρα τον πηχτό απ΄ τους χυμούς, και ξεψυχάς και την κραυγή σου για βοήθεια κανείς δεν την ακούει και… Μ΄ αγαπάς ακόμα…
ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ, ΚΙ ΕΣΥ Μ΄ ΑΓΑΠΑΣ ΑΚΟΜΑ….
Χριστίνα Σαββατιανού
