ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ - κάθε φορά που θα κοιτάζω αυτές τις εικόνες της καμένης γης, θα ντρέπομαι, γιατί νιώθω κι εγώ συνυπεύθυνη, νιώθω πως και το δικό μου χέρι ή το βόλεμά μου εκαψε δυο δεντρα ενα ελάφι και μερικά πουλιά και χελώνες....

Τη στιγμή που ψήφιζα κι ας μην το ριξα στους μεγάλους, τη στιγμή που πληρώνω τους φόρους για να χουν να τσεπώνουν, τη στιγμή που βλέπω τις ειδήσεις στην τηλεόραση και δεν τις δημιουργώ.... Τη στιγμή που πετάω το τσιγάρο μου στο πεζοδρόμιο και υποκριτικά το πατάω καλά μη βάλω καμμιά φωτιά... τη στιγμή που ξεχνάω να χωρίσω τα σκουπίδια μου ή βαριέμαι και τα ριχνω όλα μαζί στον κάδο της "ανακύκλωσης" εχει και ωραιο μπλε χρώμα.... Ντρέπομαι και νιώθω τύψεις που οταν οι γονείς μου χτίζαν το σπίτι δεν επέμεινα αρκετά να βαλουν ηλιακό θερμοσίφωνα για να μην ρυπαίνω, ντρέπομαι γιατί προχθές πεταξα ενα ξερό φυτό που το καψε ο ήλιος και δεν φρόντισα να ξαναβάλω κατι στη γλάστρα.... ντρέπομαι και νιώθω υπεύθυνη που αντί να παω να κοψω στο βουνό ξερά φύλλα και κλαριά μπας και προστατευτεί καθομαι και διατηρώ ηλεκτρονικό ημερολόγιο... και κανω ηλεκτρονικό ακτιβισμό τρομάρα μου... οταν ημουν παιδί πήγαινα, μα μεγάλωσα και βολεύτηκα κι εγώ... ντρέπομαι τόσο - καλά να παθω να πεθάνω κι εγώ κι εσύ σαν τα ποντίκια απ το καυσαέριο που παράγουμε... καλά θα παθω να με πνίξει το επόμενο νερό της βροχής, γιατί το ρεμα μερικά χιλιόμετρα πιο κατω το μπαζώσαμε και δεν αφήσαμε τιποτα χωρίς τσιμέντο....

Νιώθω ντροπή που μαι μέλος μιας τέτοιας κοινωνίας που επιτρέπει στους άρχοντες της να ειναι αδιάφοροι, να νοιάζονται περισσότερο για το ποτε θα κάνουν εκλογές, που οι λέξεις ευθύνη φιλότιμο και αξιοπρέπεια τους ειναι αγνωστες, κι εμένα άγνωστες μου ειναι κατά πως φαίνεται, ντρέπομαι που μαι γειτόνισσα με τέτοιους ανθρώπους που κοιτάζουν απ τα μπαλκόνια τους τη φωτιά, κι εγώ μαζί τους και κόβουν τα δέντρα που οι ρίζες τους "πιθανόν" να βλάψουν τα θεμέλια των κλουβιών που χτίσαν αδηφάγα και κρύψαν ουρανούς και αστερια...

Ντρέπομαι να λεω πια πως ειμαι ελληνίδα, κι ούτε κουβέντα πια για τον "πολιτισμό" μας που εμεις οι βολεμένοι φέρουμε παντιέρα ενδοξη σε κάθε εναν που μας φέρνει προ των ευθυνών μας... "εμείς φτιάξαμε πολιτισμό φίλε" ντροπή μας που τόσα χρόνια μετά εμείς τον καναμε αποκαίδι και τον ρίξαμε στα σκατά και τον αφήσαμε σε ιστορικούς ξένων κρατών και σε πολίτες άλλων νέων χωρών που λειτουργούν με κοινωνική συνείδηση και με ευθύνη... και τον θυμόμαστε μόνο όταν ειναι να αποφύγουμε ευθύνες δράση και κοινωνική συνύπαρξη.

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ που καιει ακόμη η φωτιά και ανεβάζω δυο τρια ποστ θεωρώντας ότι κατι κανω - ντρέπομαι....

Ντρέπομαι που δήθεν ειμαι ευαίσθητη στα κοινωνικά προβλήματα σε όλα εκείνα που αφορούν εμένα κι εσένα, αλλά δεν κάνω τιποτα από ολα εκείνα που εκανα μικρή, τοτε ημουν πολίτης, τώρα ειμαι ενα παράσιτο μαζί με τα εκατομύρια τών άλλων με εσένα μαζί, που καθόμαστε και φωνάζουμε και εχουμε γνώμη και κρίση για το κάθε τι, αλλά οταν ερχεται η σειρά μας να κανουμε οσα πρέπει βγαζουμε την ουρά μας απ έξω αγοράζουμε και δεύτερο αμάξι να κυκλοφορούμε καθε μερα στο κέντρο και παμε διακοπές σε μέρη που δεν εχουν καεί ακόμη, και ζητάμε τις ευθύνες πάντα από τους άλλους πετώντας το τσιγάρο εξω απ το παράθυρο κι όποιον κι ότι πάρει ο χάρος...

Ντρέπομαι που άφησα το πνεύμα μου να σκλαβωθεί ανάμεσα σε καναπέδες και σε οθόνες, που ξέχασα πως μάχονται, που εκθειάζω τα τέρατα της εποχής και φερω κι εγώ σαν δικαιολογία μια ανύπαρκτη αδυναμία απέναντι στο "συστημα" ξεχνώντας οτι εγώ το φτιαχνω και του επιτρέπω να με καθιστά αδύναμη, εγώ του δίνω δύναμη, εγώ του οπλίζω το χέρι, και βάζω φωτιά στο στουπί... πόσο ντρεπομαι....

Από αυριο θα αρχισω να πηγαινω εκεί πανω στο καμένο βουνό, κι οσο βαστάνε τα χερια μου κι η ψυχή μου να κανω οτι χρειάζεται... κι ας ειμαι μόνη μου κι ας μείνουν οι αλλοι στον καναπέ, μήπως και σιγάσει αυτή η ντροπή.... αυτή θα ναι η τιμωρία μου κι η λύτρωσή μου, να αντικρύζω τον πόνο της καμένης γης που κι εγώ με τον τρόπο μου βοήθησα να καεί.... και δεν θα απαιτήσω τιποτε μεχρι να νιώσω οτι ειμαι εντάξει πρώτα με την υποχρέωσή μου ως ανθρωπος κι ως πολίτης, όχι της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας αλλά μιας κοινωνίας ανθρώπων οπως ονειρεύομαι από παιδί...

Χριστίνα Σαββατιανού - 01/07/2007

Σχετικοί σύνδεσμοι:


Σε εκατό χρόνια θα ξαναγίνει δάσος!

Το έλατο από τον Παραμυθά

Η ολόμαυρη ράχη της Πάρνηθας

«Φύτεψε κι εσύ ένα μαλάκα, μπορείς»

ΦΩΤΙΕΣ

Μεταμεσονύχτια απορία

Όχι στις επιπόλαιες αναδασώσεις!

Για το δάσος

Τεχνητή αναδάσωση


Όχι λύπη… Οργή!


Τα καμένα και ο εντελώς καμένος…

ΠΩΛΟΎΝΤΑΙ-ΑΝΤΑΛΆΣΣΟΝΤΑΙ ΟΛΌΦΡΕΣΚΑ ΟΙΚΌΠΕΔΑ ΣΤΗΝ ΠΆΡΝΗΘΑ

Και τώρα ας δούμε μερικές φωτογραφίες από σάμ φόρεστς.

Kάτω από την καιόμενη Πάρνηθα...

Εθνικός δρυμός Πάρνηθας



Make Athens Green