Τα λιμάνια της ζωής κλειστά κι ο βοριάς κουλαντρίζει το τιμόνι κατά πως πεθυμάει εκείνος.
Ο μπούσουλας τρελλάθηκε από καιρό και μόνη ψυχή ζωντανή τριγύρω, εκείνο το κοπάδι τα δελφίνια τα σοφά, που λένε: Έλα, πριν χάσεις το νόημα. Έλα και θα βρεις εδώ τα πάντα.
Ο Άγιος, φάντασμα άτακτο που φυσάει φεγγάρια στη ρότα σου και μπερδεύει τους χάρτες.
Άντε να πάει λες, ας την κάνω τη βουτιά, τι έχω να χάσω… Εκείνη τη ζωή, την έχασα σε μια στροφή, πίσω από ένα ξερονήσι κούρνιασε και κρύφτηκε φοβισμένη, μέσα στη ξέρα ανάμεσα από δυο βράχους.
Ας πάει καλλιά της κι αυτή. Τι είχα τι έχασα.
Μάγισσα, πόρνη που μου έκλεψες τους θησαυρούς μου, βαρέθηκα να σε ψάχνω, να σε κυνηγάω. Πήγαινε κι εσύ στον αγύριστο.
Κάποιοι, μου είπαν ότι ο Θεός τσαλαβουτάει σε μια λιμνούλα από λιωμένο χιόνι, μαζί με μια καρδερίνα. Πρόσεξε Θεέ να μην κρυώσεις.
Πάει το καράβι, μπατάρισε κι έμεινα μόνος ανάμεσα στα δελφίνια τα σοφά που μου λένε: στο είπαμε εμείς, δεν άκουσες.
Αμέτε κι εσείς παραπέρα, αφήστε με να πιάσω πάτο μόνος μου, δεν χρειάζομαι άλλα λόγια.
Τώρα που χάθηκε η βάρκα, τα΄ αστέρια πήγαν πάλι στη θέση τους, κι έμεινα εγώ εκεί στον πάτο να κοιτάω μ΄ ανοιχτό το στόμα, κι άδειο το μυαλό σαν χαζός φεγγαροπαρμένος.
Είμαι ακόμα ζωντανός και νιώθω καθαρός πολύ, αυτούσιος, ολόκληρος, λεύτερος, σπουδαίος…
Μήπως τούτος ο βυθός είναι η κορυφή;
Χριστίνα Σαββατιανού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....