την ώρα που εσύ κοντανασαινεις, και το αυριο χλωμό παιδί μηνάει, εκείνοι πάνε σε πορείες, και σε συγκεντρώσεις χρωματιστές... χαμογελούν και χαίρονται ήσυχοι ότι αντιστάθηκαν...
κι εγώ μαζί εκεί χασκογελάω με ικανοποίηση ενώ επρεπε να κλαιω γοερά για τις απουσίες, για την κατάντια την αδιαφορία την ακινησία την ανυπαρξία μας, την ανυπαρξία μου...
εκείνοι πάνε σε πορείες χρωματιστές.....
και φωνάζουν με δήθεν μουσικές και μολυσμένους πολιτισμούς που δήθεν ευαισθητοι καλλιτέχνες φέρουν παντιέρα πανω σε σκηνές αμφιβόλου ηθικής και περιεχομένου....
κι εσύ πεθαίνεις με κάθε ανάσα και κάθε γουλιά, με κάθε μπουκιά και κάθε πρωινό ξύπνημα...
εκείνοι πάνε σε πορείες κι εγώ μαζί... καρφιτσώνω τις στιγμές σε άυλο χαρτί...
Ντρέπομαι για το πόσο λιγη στέκομαι μπροστά στα θεριά.... γιατί μπορώ κι άλλο...
Χριστίνα Σαββατιανού - 10/12/2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....