Τελευταία σιωπώ, όχι γιατί δεν έχω κάτι να πω, αλλά γιατί είναι χιλιοειπωμένο...
τα Γιατί και τα διότι ειναι φτωχά, δεν μου φτάνουν, τα σιχτιρίσματα δεν αρκούν, οι φωνές γίναν συνήθεια, η απαξίωση τιμή, η γκρίνια γραφική εμμονή...
Τελευταία σιωπώ, για να δω το εύρος του προβλήματος, να ξέρω μέχρι που να φτύσω, και όσο κοιτώ και παρατηρώ, φοβάμαι ότι αν φτύσω θα παθω αφυδάτωση... δυσθεώρητο το ευρος, το κακό πιο κακό, το καλό πιο ανύπαρκτο...
Κοιτάζω προσεκτικά και ένα αδιέξοδο σε κάθε δρόμο σε κάθε γωνιά σε κάθε θέμα... η ίδια ηλιθιότητα, η ίδια ανήμπορη σιωπή σου με κάνει και βουβαίνομαι εκπλήσσομαι... αδυνατώ να κατανοήσω, να εξηγήσω....
Τελευταία σιωπώ, όχι γιατί δεν έχω κάτι να πω, αλλά γιατί αυτό που θα πω θα το ακολουθήσει πράξη, πράξη από κείνες τις ανυπόταχτες, πράξη από κείνες τις δήθεν βλαβερές, πράξη από κείνες που δεν δικαιολογείς όταν τη βολή σου απειλούν, αλλά ενστερνίζεσαι όταν τη βολή σου θάλπουν....
Τελευταία σιωπώ, δεν σου αξιώνω ούτε μια λέξη πια, χαμένο σάλιο, το κρατώ για να φτύνω...
Τελευταία σιωπώ απαντώντας σου... γιατί δεν σου πρέπει κάτι άλλο από σιωπή....
Αήτητε ηλίθιε, αναρρωτιέμαι μόνο γιατί ασχολούμαι τόσο μαζί σου.... Αλλά ναι, είσαι παντού, γύρω μου πλάι μου στη στάση πίσω μου στο τραινο, με προσπερνάς βιαστικός στο φανάρι.... παντού.....
Τελευταία σιωπώ, γιατί την πράξη μου οργανώνω, και αυτή να τη φοβάσαι ηλίθιε....
Χριστίνα Σαββατιανού 4-02-2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....