«Εμείς, τα παιδιά του καρκίνου»

«Εμείς, τα παιδιά του καρκίνου»

ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ mich@enet.gr, www.bavzer.blogspot.com

ΟΝΟΜΑΖΟΜΑΙ Α.Τ., καρκινοπαθής στο τελευταίο (κατά την Ιατρική) στάδιο μεταστατικού καρκίνου, από τη Θεσσαλονίκη. Είμαι αναγνώστριά σας και διαβάζοντας την επιστολή διαμαρτυρόμενου πολίτη με την αργοπορία των γιατρών αναρωτήθηκα για το πόσο θα έπρεπε να διαμαρτυρηθούν για την κατάντια του συστήματος Υγείας οι καρκινοπαθείς, οι άνθρωποι που έχουν συνεχές ραντεβού με τον θάνατο και που οι γιατροί και οι υπουργίσκοι, αργούν καθημερινά στο ραντεβού συνέπειας μαζί τους.

ΟΙ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΕΙΣ είναι οι ασθενείς που διαμαρτύρονται λιγότερο στις αίθουσες αναμονής των νοσοκομείων. Η αρρώστια που τους έχει καταβάλει δεν είναι ιάσιμη. Προσβλέπουν στον Θεό παρά στους ανθρώπους και οτιδήποτε προσφερθεί από τους ανθρώπους και την επιστήμη είναι δώρο που αποδέχονται με ευγνωμοσύνη, ευχαριστώντας, μακριά πια από προσωπικούς στόχους και φιλοδοξίες, για την κάθε στιγμή καλής ή υποφερτής ποιότητας ζωής που τους χαρίζεται και για την οποία παλεύουν με νύχια και με δόντια.

ΤΑ «ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ» έχουν υπομονή με τους νοσηλευτές. Γιατί οι νοσηλευτές είναι σύμμαχοι στον αγώνα τους. Εργάζονται με μισθούς πείνας, δεν είναι ενταγμένοι στα βαρέα και ανθυγιεινά και παρασκευάζουν, χωρίς τον κατάλληλο εξοπλισμό, τα χημειο-θεραπευτικά διαλύματα με κίνδυνο της υγείας τους. Στο τσουνάμι της νοσηλείας εξυπηρετούν διπλάσιο αριθμό αρρώστων από τον προβλεπόμενο, διασπείροντας τους αρρώστους και σε άλλα τμήματα άλλων κλινικών, εφόσον τα κρεβάτια δεν επαρκούν για όλους. Στη νυχτερινή του βάρδια, ένας νοσηλευτής έχει την ευθύνη ενός ολόκληρου ορόφου-τμήματος, γιατί κανένας υπουργίσκος δεν το πήρε ως προσωπική του υπόθεση να κάνει προσλήψεις νοσηλευτών. Οταν λοιπόν κάποια φορά αστοχήσει το χέρι της νοσηλεύτριας να βρει φλέβα με την πρώτη, της δίνουν κουράγιο λέγοντάς της: δεν πειράζει, μη στεναχωριέσαι, ξανατρύπησε τις χημειοκαμένες φλέβες μου, θα βρεις άλλο σημείο.

ΤΑ «ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ» έχουν υπομονή με τους γιατρούς. Δεν γογγύζουν ούτε όταν περιμένουν τις ατέλειωτες πέντε-έξι ή επτά ώρες, στην «επί της Γης κόλαση», στα «σαλόνια» - αίθουσες αναμονής του «Θεαγένειου», με το βαλιτσάκι με τα απαραίτητα για τη διήμερη ή τριήμερη νοσηλεία τους για να τους ανακοινωθεί τελικά, ότι δεν υπάρχει κρεβάτι διαθέσιμο. Δεν γογγύζουν, δεν εκφράζουν παράπονα στους γιατρούς τους ούτε στην αίθουσα αναμονής της βραχείας ογκολογικής κλινικής του «Παπαγεωργίου», όταν, ώρες ατελείωτες, περιμένουν υπομονετικά να τους δει ο γιατρός τους και στη συνέχεια να κάνουν τη θεραπεία τους, έπειτα από ώρες ταξίδι, ερχόμενοι από κάποια άλλη πόλη της Βόρειας Ελλάδας.

ΘΥΜΩΝΟΥΝ οι καρκινοπαθείς αλλά δεν τα βάζουν ούτε με τους νοσηλευτές ούτε τους γιατρούς τους, γιατί ξέρουν καλά ότι δεν φταίνε αυτοί, που δεν έχουν άλλα τρία «Θεαγένεια» για να εξυπηρετήσουν τους καρκινοπαθείς όλης της Βόρειας Ελλάδας. Υποπτεύομαι πως οι νοσηλευτές και κυρίως οι ογκολόγοι πλέον στην Ελλάδα, όταν ανήκουν στην κάστα εκείνη των υπαλλήλων, που «δεν τα παίρνουν», μάλλον δουλεύουν για να σώσουν την ψυχή τους. Οπως ο χειρουργός-ογκολόγος της γράφουσας, ο ίδιος με καρκίνο, τελείως καθαρός από δοσοληψίες φακέλων, έδινε την ψυχή του στην πολύωρη εγχείρηση να σώσει αυτό, που άλλοι θεωρούσαν χαμένη υπόθεση, σε ένα κράτος που έχει το θράσος να μιλάει για πολιτισμό, ενώ δεν έχει εξασφαλίσει το αυτονόητο -ένα κρεβάτι στον άρρωστο.

ΟΙ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΕΙΣ κάποιες στιγμές όμως χάνουν την υπομονή τους, γιατί δεν έχουν ούτε τους γιατρούς συμμάχους στην αρρώστια τους. Είναι οι στιγμές που πρέπει να παλέψουν τελείως μόνοι τους, γιατί στο σύστημα υγείας δεν υπάρχουν μόνον οι φακελοφονιάδες αλλά και οι αδίστακτοι ερευνητές γιατροί, «φονιάδες της έρευνας», γιατροί που, αδιαφορώντας για την τύχη του δικού τους ασθενή, ισχυριζόμενοι πως οποιαδήποτε θεραπεία θα ήταν μάταιη, τον αποκλείουν από οποιοδήποτε θεραπευτικό σχήμα (ενώ άλλοι ογκολόγοι διαβεβαιώνουν για το αντίθετο), αρνούνται οποιαδήποτε διευκόλυνση, ώστε να αναζητήσει ο ασθενής την τύχη του στο εξωτερικό. Και όλα αυτά προκειμένου να τον εντάξουν στην κλινική έρευνα κάποιου νέου φαρμάκου, το οποίο όμως, όταν θα έχει έρθει, πιθανότατα, να είναι για τον ασθενή πλέον πολύ αργά.

ΚΑΙ όταν «τα παιδιά του καρκίνου» χάνουν την υπομονή τους αλλά κυρίως την εμπιστοσύνη στους γιατρούς τους, δεν κάνουν καταγγελίες και μηνύσεις. Χάνουν την ελπίδα τους και όταν χάσουν την ελπίδα τους αποσύρονται σιγά σιγά από την ίδια τη ζωή.

ΥΓ. (Χ.Μ.): Ολόκληρη η επιστολή, που λόγω χώρου αναγκαστήκαμε εδώ να περιορίσουμε λίγο, δημοσιεύεται από σήμερα στο ιστολόγιο του υπογράφοντος: www.bavzer.blogspot.com


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 24/03/2008