H σκέψη δεν υπάρχει...αν δεν την ακούσει κανείς...
Το πρόσωπο δεν ειν πραγματικό αν δε το δει κανείς έστω κι ένας καθρέφτης....
Ο λόγος όμως είναι καθρέφτισμα... προσοχή θολώνει...
Αν μπορούσαμε να μιλήσουμε μαζί που θα διαφωνούσαμε αλήθεια?
ίσως στο πόσο είμαστε πλέον Άνθρωποι και στο τι στα αλήθεια σημαίνει δαύτο...
Αγάπησα χθες ένα βρεγμένο φύλλο...
είδα ειδήσεις και νευρίασα γελώντας, ή γέλασα νευριάζοντας...
Ρωτώ συνεχώς γιατί... ξεχνιέμαι στις ερωτηματικές απαντήσεις που παίρνω...
Χάνομαι σε απαξιωτικές μορφές και σχήματα που ασχημονούν στη σκιά τους....
Τρομοκρατώ, τρομοκρατούμαι... εξουσιάζω εξουσιάζομαι...
Πολύχρωμο γαϊτανάκι... προσπεράστε, αλλού ειν το πανηγύρι....
αντέχω ακόμα ναι... αντέχω να ρωτώ.... αντέχω να αναπνέω τον αέρα που τρομοκρατεί τα πνευμόνια μου και τον υφαίνω με τις μυρωδιές του φαγητού και την καύση της άχρηστης φαιάς μου ουσίας....
δε θέλω αρχή ούτε τέλος...
δε θέλω απόφαση απλά ρωτώ.....
αύριο ποιος θα μου δείξει γιατί?
αύριο ποιος θα ξορκίσει το τώρα?
Συννέφιασε πάλι και θόλωσα... νευρίασα, ψάχνω τον ήλιο να με βάψει με χρώματα υγείας - ...
Κλαίω στον πόνο γιατί θυμάμαι τις οδύνες μου... δε πονώ με το δικό σου πόνο, δε μπορώ... μπορεί όμως να σκιαχτώ να λυπηθώ να νευριάσω να φωνάξω... αλλά να πονέσω τον πόνο σου δεν μπορώ αλήθεια σου λέω...
μου αρκεί η σκιά μου να τρομάξω....
όταν γίνεται μικρή πριν τη χάση του ήλιου κάθε απόβραδο...
Έκοψα το διάβασμα κι άρχισα το τσιγάρο και το κομπολόι...
δε το φορτώνω προσευχές δε θέλω να σωθώ...
το φορτώνω δάκρυα για να μου μείνουν τα χαμόγελα...
σιχάθηκα τους πόνους... θέλω να τους ξεχνώ.... αρκετά....
Άραγε τι ναναι όλο αυτό?????
Χριστίνα Σαββατιανού (2002)
σε ιδιωτικά μονοπάτια αυτές οι πατημασιές..
ΑπάντησηΔιαγραφήτι έγινε το προηγούμενο;
καληνυχτούδια:):)
Συννέφιασε πάλι και θόλωσα... νευρίασα, ψάχνω τον ήλιο να με βάψει με χρώματα υγείας.:?
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι να'ναι ολο αυτο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΞεσπασμα; Μουδιασμα;
Ειμαι εδω...
to ροδαλό στα μάγουλα και το καφέ στο δέρμα που δίνει ο ήλιος όταν τον ζεις στα χωράφια, και στους αγρούς, άνεμε, όχι το γκριζοκίτρινο και το ωχρό της πόλης που τείνει να μοιάζει με το τσιμέντο... μην ανησυχείς καλά είμαι ;) όσο ξέρω τουλάχιστον
ΑπάντησηΔιαγραφήκουλπα και πεταλούδα μου, μεγάλη αγκαλιά και στους δυο
προηγούμενο? ποιο προηγούμενο βρε κουλπα, με μπερδεψες τη γριούλα ααααααα σας ειπα, επίσημα γερνάω πλέον , πήρα τα πρώτα μου γυαλάκια πρεσβειωπίας λολολ τώρα θα μου πειτε τι μας νοιάζει εμάς... απλά ήθελα να κομπάσω λιγάκι και να ρίξω και μια δικαιολογία στον αέρα αμα λεω καμμια ανοησία να μην με παρεξηγείται, λόγω "ηλικίας" ξεμωράθηκε να λέτε :Ρ:Ρ:Ρ:Ρ
ΑπάντησηΔιαγραφήxaxa παρέα γερνάμε..(με γειά τα γυαλάκια!!).. έριξες 3 πόστ μαζεμένα και παραζαλίστηκα.. έψαχνα του "καλό μήνα" νομίζω..:):)
ΑπάντησηΔιαγραφήαληνυχτούδια:):)
μου αρκεί η σκιά μου να τρομάξω....
ΑπάντησηΔιαγραφήόταν γίνεται μικρή πριν τη χάση του ήλιου κάθε απόβραδο...
ΠΟ΄ΛΥ ΤΡΟΜΑΧΤΙΚΟ ΑΛΛΑ ΟΜΟΡΦΟ
τώρα που το ξαναδιάβασα, κάτι πρέπει να με ειχε τρομάξει πολύ το βραδυ που το εγραψα... δεν θυμάμαι τι... όλο για φόβο μιλώ, τι ξόρκιζα άραγε τότε??? λολ
ΑπάντησηΔιαγραφήπαει γερασα λέμε
και με τούτο τον προηγούμενο συλλογισμό, δυναμώνει η πεποίθησή μου ότι το τώρα δεν υπάρχει... ούτε καν ο χρόνος, αφού στιγμές χαραγμένες στις λέξεις δεν στεκονται καν στη μνήμη... φαντάσου πόσο ασήμαντα ήταν εκείνα τα λεπτά, πόσο γρήγορα περασαν, πόσο λίγο άγγιξαν... τιποτε δεν εμεινε στη σκέψη μου από αυτά, παρά μόνο αυτές οι λέξεις που τώρα μοιάζουν σχεδόν ξένες, εκτός από τα γράμματά μου που τις χάραξαν στο χαρτί από το παλιό τετραδιάκι που γράφω λέξεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓειά σου γλυκειά γυναίκα με τα ωραία σου. Μας κάνεις και χαμογελάμε!
ΑπάντησηΔιαγραφή