Ο δρόμος μακρύς, αιώνιος,
στον πηγαιμό ξεχάσθη,
το χάρτη κείνο του νησιού
ο αέρας ζήλεψε...
η ρότα πάντοτε ζαβή...
κι ο μπούσουλας φευγάτος
τα αστέρια στήνουνε χορό
στου γυρισμού τη γη...
μια μέρα φύσηξε άνεμος
δροσιά και ευλογία
της περιπέτειας μήνυσε
κι άρχισε η φυγή
και των κυμάτων η φωνή
μουρμούρισε στη πλώρη
ότι η γνώση που χει ο βυθός
προσμένει, είναι εκεί...
έτσι και πάλι εδώ
ακόμα στο ταξίδι
με το νησί στη μνήμη μου
το πέλαγο αγκαλιά
ειναι η χαρά του ταξιδιού
και ο γιαλός φευγάτος
που αυγαταίνει τις νυχτιές
και τη ζωή αψηφά...
Χριστίνα Σαββατιανού (κάπου στην 20η δεκαετία)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....