Ο πατέρας ο Νικόλας, έτσι φωνάζω εναν υπέροχο ανθρωπο που βρίσκεται στο συγγενικό μου περιβάλλον, μου έστειλε το ακόλουθο μήνυμα έτσι για να μου χαρίσει μια γλυκειά στιγμή μια ανάμνηση και μια γαλήνια ελπίδα
Για όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1950-1985
> H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
> Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή:
> περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
> Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής
θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας
για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε
ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από
εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή
οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια
μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου.
Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους
πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση.
Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν
υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και
ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν
παιδί...
Αγνώστου ταυτότητας μέχρι στιγμής.
Τον/Την ευχαριστούμε για το ταξίδι...
ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ TO ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΑΙΔΙΑ...
Ευχαριστώ για τις εικόνες που επέστρεψαν στην μνήμη μου..
ΑπάντησηΔιαγραφήένας "παλιός" του '66..
τα σέβη μου..
είναι η τέταρτη φορά που λαμβάνω αυτό το μήνυμα και κάθε φορά τελειώνει η ανάγνωση με ενα χαμόγελο και την αναπόληση εκείνων των πιο παλιών χρόνων που η ζωή περνούσε με τα απλά τα βασικά τα ουσιώδη, και το άγχος και στα παιδιά και στους μεγάλους έμοιαζε όσο θυμαμαι λιγότερο, η αρρώστια ήταν αλλιώτικη το πείραμα κατέληγε με λερωμένα τραπεζάκια της μαμάς κι όχι με κόστος στην ζωή, η τροφή είχε γεύση και μυρωδιά και ήχο, το ξημέρωμα έφερνε μαζί τους καλημέρες απο όλες της γωνιές της γειτονιάς, και το φεγγάρι κουβάλαγε καληνύχτες απο πόρτα σε πόρτα, τα κλειδιά στις πόρτες ήταν από την έχω μεριά και τα λουκέτα ήταν παιχνίδι, κι η ζάχαρη ο καφές κι ο τοματοπελτές ήταν συνήθως δανεικά από το βαζάκι της γειτόνισσας, ο δρόμος ήταν παιδική χαρά κι όχι σφαγείο, οι πέτρες ήταν για πεντόβολα στα χέρια μας, και πυρομαχικά στις σφεντόντες των αγοριών (και στη δική μου καπου κάπου) τα δέντρα ήταν κρυψώνες κι όχι είδος σπάνιο, τα σκυλιά μπορούσαν να γαυγίσουν ή όχι, και δεν ειχαν μπαταρίες, τα σκουπίδια ακόμη και στις πυκνοκατοικημένες γειτονιές ήταν στους λιγοστούς κάδους τότε κι οχι κατά μήκος των δρόμων και των πεζοδρομίων,...
ΑπάντησηΔιαγραφήμου θυμίζει τα σκαλιστά καδράκια με φιγούρες απο τα κομικς που μου χάριζε ο Παναγιώτης ο γιος του καρπουζά της γειτονιάς γιατί ημουν το αγαπημένο του 8χρονο κορίτσι, και τα τζιτζίκια και τις χρυσόμυγες που μου επιανε σε χάρτινα κουτάκια για δώρα, τα μάτια τότε δεν φοβόντουσαν τον ήλιο, και τα εγκαύματα δεν εφερναν καρκίνο, η θάλασσα μύριζε ιδώδιο και ειχε ψάρια να τσιμπολογάνε τα ποδια σου ακόμη και στα ρηχά, κι ο αέρας στη γειτονιά δεν μυριζε πετρελαιο και καταλύτη αλλά γιασεμί κι αγιόκλημα και ανθη πορτοκαλιάς και φράπας, φιλάδελφου και γαρδένιας...
μου θυμίζει τον κυρ Σπύρο που πέρναγε κάθε μερα με ενα καρότσι γεμάτο τραγανούς ελληνικούς ξηρούς καρπούς και με δυο δεκάρες γεμιζαν οι χούφτες πασατέμπο και φυστίκια...
και τον κυρ Μιχάλη που μας έφερνε το γάλα σε γυαλινα γυαλιστερά στα ματια μου μπουκάλια φρέσκο κάθε πρωί πριν παω σχολείο...
τα θέατρα τα αυτοσχέδια που κάναμε τα καλοκαιρια στην αυλή της θείας αιμιλίας που χώραγε πολλές καρέκλες, δυο ντουζίνες παιδιά της γειτονιάς μικρά μεγάλα όλα κουβάρι, για να μαζέψουμε χαρτζηλίκι από τους γονείς για να χουμε για παγωτά και μισοσπασμένα παιχνίδια που ειχε η βιτρίνα ενός μισογκρεμισμένου παλαιοπωλίου που ηταν στη γωνία δυο δρόμους μακριά από το σπίτι...
τότε που τα άλλα κορίτσια της γειτονιάς παίζαν με κούκλες και κουζινικά κι εγώ εκανα τη χασάπισσα πουλώντας/ανταλλάσσοντας τα διαμελισμένα κουκλάκια μου με ολόκληρα παιχνίδια (απο μικρό παράξενο)
κι όλα αυτά, όχι τοσα πολλά χρονια πριν, εκεί γύρω στη δεκαετία του 70 ξεκινώντας από το 65