Κι άλλαξε η μέρα φορεσιά σήμερα, και μοιάζει τόσο με κείνες τις μερες τις προπέρσινες... και ολοι συνεχίζουμε να πετάμε τα σκουπίδια μας στις άκρες του δρόμου, προσάναμα πρόσφορο... και το τσιγάρο ταξιδεύει ανέμελα εξω από το παράθυρο μη λερωθεί το τασάκι του αυτοκινήτου... και μιλάμε για συμφέροντα πολιτικές ευθύνες και αρμοδιότητες και παλι ξεχνάμε να κοιτάξουμε τον καθρέφτη... κλειστή η ξώπορτα και δεν βλέπεις ότι ο αέρας σου τελειώνει απ τα δικά σου χέρια... και πετάς μπαλάκια ευθύνης εδώ κι εκεί γιατί η ευθύνη ειναι βαρειά ξεβολεύει... πάντα φταιει ο άλλος... Καλά να παθεις να καείς...
Εγώ ομως τι σου φταιω?
και θα μας μείνουν δάση απο κεραίες και ουρανοί γκρίζοι ταιριαστοί στης πόλης τα χρώματα, κι αέρας πουθενά, ανάσα χλωμή σαν τα μαγουλα των παιδιών μας... κι αποκτάει το τσιμέντο αξία και χάνεται η ζωή πίσω από αυτό... κι εσύ τα σπίτια νοιάζεσαι και τον αέρα τον ξεχνάς...
και λες ευτυχώς που βλάστηση ειναι χαμηλή και θα σωθεί η προίκα του παιδιού μου, για την υγεία του όμως που τα πνευμονια του θα ειναι άδεια ξεχνάς να νοιαστείς...
και την επόμενη της καταστροφής παλι τα σκουπίδια σου θα συντροφεύουν τις λιγοστές πευκοβελόνες που θα μείνουν, και το τσιγάρο σου θα κανει χαρούμενες πτήσεις εξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου...
Κριμα.... 22-08-2009
Χριστίνα Σαββατιανού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....