ήλθε στον ύπνο μου και μου έδωσε να φάω, κι ήτανε νέα, αβασάνιστη, χαρούμενη λευκά ντυμένη και γλυκειά... κράτησε απόσταση θαρείς μη με λαβώσει μα η ματιά της κοίταζε βαθειά μες στην καρδιά... μου λείπει τόσο, και θυμάμαι που τη μάλωνα σαν δάκρυζε χρόνια πολλά αφού εφυγε η δική της μάνα... τωρα ξέρω καλυτερα...
(Χριστίνα Σαββατιανού - 11-02-2010)
Να σαι γερή Χριστίνα μου, να ζεις να την θυμάσαι. Κι ας δακρύζεις που και που.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορει αυτες οι βραδυνες οι επισκεψεις να ειναι σημαδια πως ειναι ακομα και παντα διπλα σου...Μην τα φοβασαι τα δακρυα, την απουσια να φοβηθεις και να ευχεσαι να μην ερθει η μερα που θα παψεις να την ονειρευεσαι..
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι μεσημέρια ερχεται πεταλούδα μου... δεν με φοβίζει η παρουσία εστω κι η ονειρική, όταν λειπει καιρό απ τον ύπνο μου ανησυχώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιωργη σε ευχαριστώ παληκάρι μου, ακόμη αντέχω, ούτε το δακρυ το φοβάμαι το αφήνω να κανει τη δουλειά του οποτε βρει το δρομο προς τα εξω