Αναίμακτος πόλεμος, το θήραμα κουρνιάζουν βολικά, στέκει κοιτάζει βολεμένα...
Αναίμακτος πόλεμος, σιωπή παντού, δυο χέρια υψώνονται κι ενα στόμα αγωνιά, ψελίζει "οχι" μα δε φτάνει...
Το θύμα σε κοιτάζει νυσταγμένα... κι ανοίγει απλά κενό ενα στόμα, ποιος ξέρει αν να μιλήσει ή να τραφεί?...
Αναίμακτος πόλεμος, βουβός ύπουλος δειλός... Λες όχι, μα πας αλλού... Το θήραμα σκορπιέται, εδώ κι εκεί, σαστισμα μοναχικό, αμίλητο, κοιτάζει μα δεν βλέπει... Το θύμα αναρωτιέται, ενα τι κι ενα γιατί, μα λίγο αργά, αργά χωρίς παλμό, χωρίς πυγμή...
Αναίμακτος πόλεμος, κι ολη η δύναμη μαζί, σε ενα σημείο και γιορτάζει... Γιορτάζει τη δική σου αρπαγή... θύμα και θύτης, βολεμένος σε τοπο αγκάθια ολούθε του σπαρμένο...
Αναίμακτος πόλεμος, παραδίδεις τη μικρή σου τη ζωή... έτσι απλά...χωρίς μιλιά κι αντίρρηση, έτσι απλά, αναίμακτα, χάνεσαι... χωρίς αγώνα κι αρετή...
Αναίμακτα και βολικά... έτσι απλά....
ΟΧΙ... οχι για μένα....
Χριστίνα Σαββατιανού 15-05-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....