Φονική αδράνεια, απάθεια, μια κοινωνία σε κωμα, μια ελπίδα υπνωτισμένη, φωνή βουβή...
μοιάζει παράλογη η εποχή, χωρίς σχήμα ο κόσμος, μια όψη μονο φανερή, κι αλλη εκείνη που ισορροπία θα φέρει, εκεί, υπάρχει, περιμένει... εσένα, εμάς... εκεί πάντα... μεχρι η ματιά να ξεθολώσει, μέχρι το μηδέν να ξαναβρει τη ζωή... και το απειρο να αρχίσει να λιγοστεύει...
Χριστίνα Σαββατιανού - 10-06-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....