Αργήσαμε και μας βρήκαν οι δαιμονες... εκείνοι οι γκρίζοι απο στάχτη ηρωικών στιγμών φτιαγμένοι, και καλών προθέσεων μαρτυρίες - αργήσαμε και μας βρήκαν τέρατα... εκείνα τα κατ επίφαση λεύτερα που κουφαίνουν με σκοτεινές αλυσίδες την ανθρωπιά... Αργήσαμε πολύ....
Αργήσαμε και μας βρήκαν καταιγίδες - εκείνες οι θυμωμένες φωνές οσων αδικα λοιδωρήθηκαν, αδικα χτυπηθήκαν, αδικα ζήσαν και σιωπηλά αποχωρήσαν.... αργήσαμε και μας βρήκε ένα τέλος που μοιάζει αρχή, ένα τελος που ξεθωριάζει και μνήμη και ύπαρξη.... Αργήσαμε πολύ να νιωσουμε, να περηφανευτούμε, να μαθουμε πως ανθρωπος ειναι αγώνας, ανθρωπος ειναι συνέπεια και αιμα, ανθρωπος ειναι το χερι που απλώνει χωρίς διακριση ενα γύρο.... Αργήσαμε κι εμεινε η ανθρωπιά ιδέα, σε κιτρινισμένα χαρτιά επάνω να θυμίζει εκείνο που θα μπορούσε να είναι αλλα ποτέ δεν ολοκληρώθηκε, κρεμασμένο απο μια δικαολογία ενός χαμένου παραδείσου, μιας αμαρτίας που ποτέ δεν εγινε αλλα βολεύει αιώνες.... Αργήσαμε πολύ
(Χριστίνα Σαββατιανού 29-01-2011)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....