νευριάζω γιατί ολα αυτά τα παλιά τραγούδια ειναι περισσότερο απο επίκαιρα.... γιατί ουτε μισό βήμα μπροστά δεν καναμε, μονο γεμίσαμε τσιμέντο το χωμα... και γκριζάραμε δυο τρεις τονους τον ουρανό μας.... και τον αερα μας τον καναμε πηχτό.... κατά τα άλλα πίσω ολο και πιο πίσω.... κι οσο πιο σκοτάδι τοσο το αγκαλιάζουμε, κι οσο πιο βρωμιά τοσο την χαφτουμε χωρίς ματια χωρίς χερια χωρίς αισθησή της.... νευριάζω τοσο πολύ! και πανε τα λουλούδια χαμένα, ξεραμένα σε βρωμικα κι ανήθικα κολάζ που τα ονοματίζουμε με ενα ονόματα για να μην ξερνάνε επάνω μας την ασχήμια τους.... ποσο νευριάζω αλήθεια....
Χριστίνα Σαββατιανού 14-02-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....