Κι έτσι ορνια κι αρπακτικά και άλλοι θηρευτές ορίζουν τη ζωή σου, σε καλοστημένους μπερντέδες επάνω, με φόντα δύστροπα θολά, έχοντας τον έλεγχο εκείνων των βασικών σου εργαλείων λέξη, λόγο, σχήμα, γράμμα, σκέψη.... και μένεις εκεί ψάχνοντας το νήμα, και την άκρη, ψάχνοντας να βρεις συνάφειες κι ανθρώπινες ψυχές...
Είναι τουτοι οι καιροί παράλογοι, οξείς, και αφημένοι σε μια δίνη με χρώμα οδυνηρό... ειναι της ανθρωπιάς η λήξη κι η ημέρα που ανθρωπος άνθρωπο για τίποτε χαράζει....
Τους φοβάμαι τούτους τους καιρούς που κρύβουνε σκοπιμα πισω απο λέξεις κι ιδέες παράξενες ακάθαρτες προσωπα και σκοπούς... και παιζουν κουκλοθέατρο της λογικής τα ευαίσθητα υφάδια....
πως να κρυφτώ πως να σωπάσω μέχρι το κακό να νικηθεί? πως να ξεφύγω απο τον κουρνιαχτό τον μαύρο του άδικου τουτου θηρευτή?
θέλω ο τρελλός μου χέρια νύχια και μαλλιά να απλώσει ένα γύρω κι ενα φανάρι λαδοφάναρο να ανάψει στο δρόμο μη χαθεί....
Χριστίνα Σαββατιανού 4-08-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....