Του Αστεριού μονόλογοι... της μέρας ταξιδάκι

Στης μέρας το αντάμωμα
συνάντησα ένα αστέρι...
μικρό γιομάτο πρίσματα
με πήρε από το χέρι...
μου δείξε τόπους όμορφους
και τόπους γκρίζους σκούρους...
μου δείξε μέρη μαγικά
και μέρη αραχνιασμένα....
πάνω από κόσμους και γωνιές
πάνω από δρομάκια...
ανάσες άκουσα βαριές,
είδα πληγές που τρέχαν,
είδα χαμόγελα ακριβά,
και δάκρυα διαμαντένια...


Το αστεράκι γέλαγε ορμήνευε συνέχεια
μια μέρα μόνο θα μαι δω μια μέρα και μια νύχτα
θα μάθεις τι είναι ζωή και θάνατο θα μάθεις...
θα μάθεις πότε να αγαπάς και πότε να φοβάσαι...
μέσα στους δρόμους τους στενούς τρέχαμε αφιονισμένοι
της ζήσης χίλια πρόσωπα προκάμαμε να δούμε...

Το αστέρι εγαλήνεψε στραφτάλισε ευτυχία...
απλά ζεστά και πάνσοφα μου χάιδεψε το χέρι...
Κάτσε παράμερα εσύ κάτσε και συλλογίσου...
τώρα που αγνάντεψες πολλά
σκέψου τι θα τα κάμεις....
είσαι κι εσύ στον κόσμο αυτό λιθάρι και ψηφίδα
είσαι κι εσύ ο ξενιστής μαζί κι ο επισκέπτης...
κάτσε και σκέψου το καλά... δεν είσαι μοναχός σου
κάτσε και ψάξε μέσα σου τι έχεις να μοιράσεις
αχτίδες φώτα και χαρά...
δάκρυ πόνο κι απονιά...

Δικός σου ο δρόμος κι η ζωή δική σου η κίνηση αυτή...
εγώ σεργιάνι έχω μακρύ μα πάντα πάνω είμαι
βλέπω, φωτίζω και υμνώ και σιγομουρμουρίζω....
κι αν με φωνάξεις θα μαι δω το δρόμο να σου δείξω
κι αν το θελήσεις θε να ρθω τη νύχτα να φωτίσω...

Πάρε τον κόσμο αγκαλιά και με χαρά πορέψου...
είν η ζωή πολύτιμη είν η χαρά διαμάντι...

Έτσι μου είπε σιγαλά, έτσι και εξαφανίσθη...
έμεινε το όνειρο βουβό, έμεινε άφωτο λειψό...
έπειτα ο ήλιος χάραξε κι άνοιξε τα πανιά του
στα μάτια μείναν οι σκιές της νύχτας το ταξίδι,
έμεινε η εικόνα της ζωής ο δρόμος των ανθρώπων
έμεινε η ανάσα η ζεστή του αστεριού η σοφία
έμεινε μόνη η σκέψη μου να ψάχνει την ουσία

Τον ήλιο καλωσόρισε και κίνησε να ζήσει
με ένα χαμόγελο μικρό δροσάτο ροδαλούλι
μια καλημέρα άφησε σε κάθε ένα κατώφλι
και κίνησε χαρούμενη πάνω σε ουράνια τόξα
να σβήσει της νυχτιάς το γκρι το μαύρο των ανθρώπων
κι ας μοιάζει τόση δα μικρή κι ας νιώθει ανημπόρια
του αστεριού η προτροπή χαράχτηκε στα μύχια
δικός σου ο κόσμος τούτος δω κι η απόφαση δική σου
εγώ θα βλέπω από ψηλά θα βλέπω θα φωτίζω....

Χριστίνα Σαββατιανού (κάπου στη δεκαετία την 2η της ζωής μου)