Τι γίνεται με τους Ελληνες? Βιντεο
κι οι πόρτες ακόμη κλειστές, να προστατεύσουν ύλη ύλη άχρηστη που δεν ζεσταινει δεν θρέφει, κι οι δρόμοι άδειοι με φόβο κι απειλές σπαρμένοι, δεν φιλοξενούν ανθρώπους μόνο θάνατο με χίλιες μορφές.... κι οι υποσχέσεις μεγάλες και όλο πιο ψεύτικες όλο πιο ειρωνικές, να χλευάζουν τη ζωή που ζαρώνει στις γωνιές και κρύβεται ολο και σε πιο βαθειά απόγνωση και απαξιώνεται κάθε στιγμή και περισσότερο.... και η βροχή ακαρπη το χώμα στειρο, ο ουρανός αφιλόξενος, κι ο φόβος η αγωνία αγχόνη και εφιάλτης.... κι οι πόρτες ακόμη κλειστές κρύβουν παγωμένα χέρια και ψυχές παραδομένες στο τίποτε το κενό, το αδικο της ύλης της φτιασιδωμένης, χωρίς αξίες χωρίς ήθος, χωρίς ανθρωπινη μορφή πουθενά ενα γύρο..... φοβάμαι εσένα που ακόμη πιστεύεις, και την πόρτα σφαλίζεις βάζεις συναγερμούς και κάγκελα, φυλακή χτίζεις και την ανθρωπιά που κάποτε σαν ήσουν παιδί με χαμόγελα στόλιζες τωρα τη φυλακίζεις σε δελτία ειδήσεων με ψέμματα γεμάτα. πιστεύεις ακολουθείς σκύβεις αρνείσαι τη ζωή.... κι οι πόρτες σφαλίζουν οι ψυχές θολώνουν οι σκέψεις γαιτανάκι παράλογο στο τιποτε ταγμένο....
κι ολα αυτά που θα μπορούσαν όνειρα να μην μείνουν στεγνώνουν με ενα δάκρυ ενός παιδιού που γνωρισε την πείνα στα λιπόθυμα ματια του γραμμένη... στην τελευταία ανάσα ενός ανέργου που παραδίνει τη ψυχή του στο κρυο μαρμαρο μιας πλατείας ανάμεσα σε χαρτόκουτα και μια ιδέα χιόνι..... κι οι πόρτες σφαλιστές παράνομες ιδέες θαλπουν, κρύβουν εντεχνα την αδυναμία σου να εισαι ανθρωπος, να παλεψεις να ενωθείς να αγαπήσεις τη ζωή.... οι πορτες οι σφαλιστές με απειλούν κι ο τρελλός μου φωνάζει ουρλιάζει αλλοπαρμένα... Φύγε Χριστίνα φύγε απο ολους πριν το νου σου τον τσακίσουν... φύγε και αγκάλιασε λιγο χωμα ενα δεντρο μια ρίζα εναν καρπό, παρε μαζί σου το παιδί παρε κι ενα σεντόνι για σημαια κι αφήσου στον καιρό, εκεί εξω απο πορτες κλειστές μακριά απο το ψέμα, εκεί οπου η ζωή κι ο θάνατος ανταμώνουν και ζευγαρώνουν αλλά φύγε.... οι πόρτες τουτες οι σφαλιστές ο θανατός σου ειναι.... και η ζωή μια στιγμή χαμένη γιατί ακόμη πιστεύεις, και ξεχνάς, γιατί τα φτιασίδια της υλης προσκυνάς ακόμη.... κι η πεινα το δακρυ το κρυο γίνονται φύση κι οι πόρτες οι κλειστές σου εγκλημα απέναντι σε όλους, σε εμένα.....
Θελω να φύγω να ανοιξω τις πορτες να λευτερωθώ να ζήσω ανθρώπινα, χωρίς ψεμματα χωρίς ιδέες χωρίς φτιασίδια ανάξια....
θελω απλά να Ζήσω...... κι αφήνω ενα δακρυ τοσο καυτό να διώξει το κρυο να λιώσει την ψευτιά να ξυπνήσει το παιδί να θρεψει ενα χαμόγελο.... Να ΖΗΣΩ ρεεεε.....
Χριστίνα Σαββατιανού (16-01-2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....