Εγκλήματα 10 - (Οι λέξεις της artymedia)

ηλιοτρόπιο, πυροτέχνημα, φανάρι, σιτάρι, ξαστεριά, υποκειμενικός



Μέρες τώρα έχει ανήσυχο ύπνο, λίγο η δύσπνοια που τον ταλαιπωρεί, λίγο εκείνοι οι μαλάκες στην εφορία, λίγο που χει να βγει πάνω από τρίμηνο, που να τον συναντήσει ο ύπνος?

Τα τελευταία τρία χρόνια έμπλεξε στο χειρότερο εφιάλτη του, πρακτικά προβλήματα, εκεί που όλη η ζωή και τα σαράντα του χρόνια ήταν ξάστερα με στραφταλιστά πυροτεχνήματα λουσμένα τις νυχτιές και με δροσάτα ηλιοχαμόγελα τις μέρες, να σου οι αλήτες χύπησαν τη πόρτα του...

Την πρώτη φορά ήρθε ο θάνατος, τρόμαξε, έσκασε σαν αποτυχημένο πυροτέχνημα η έλλειψη μέσα του, χάθηκε η αγαπημένη του... Εκείνη που του χάρισε τη ζωή... τον άφησε πίσω με ένα σωρό σκοτεινά θεριά, τα ίδια που της λύγισαν το κορμί και καταδίωξαν την ψυχή της μακριά, πριν την ώρα της... κανείς δεν τον είχε προετοιμάσει για όσα θα ακολουθούσαν...

Αυτός, πάντα μέσα στα όρια, στις μικρές του αδιακρισίες και στα κέφια του για αταξίες φρόντιζε πάντα να μην πληγώσει, να μην ενοχλήσει, να μην παρανομήσει... Δεν έβλαψε κανέναν που βρισκόταν έξω απ τη δική του αυλή... και μέσα όμως τα άκρα παραμέναν στη γωνιά τους... Δεν τα ξεπέρασε ποτέ, δεν τα χρειαζόταν, αγαπούσε τα απλά, αγαπούσε τις καλημέρες, τα χαμόγελα, τα ηλιοτρόπια που φύτρωναν στην πίσω αυλή... ζούσε για τη ζωή, της κάθε μέρας τα θέλω και τα πρέπει της... "όχι μόνο δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις παιδιά, να είμαστε εντάξει πρέπει, αλλιώς θα χάσουμε τα δίκια μας" έτσι έλεγε και στους φίλους του... τότε μόνο έχει νοστιμάδα η ώρα και η μέρα... όταν ζόρίζεσαι και λίγο, όχι μόνο θέλω μα και δίνω... όχι μόνο αρπάζω μα και προσφέρω, κι έτσι πορεύτηκε σαράντα χρόνια, κι ήταν χαρούμενος ευτυχής... δεν του λειψε τίποτα, χωρίς μετριότητα, αλλά με μέτρο...

Και πάνω που πήγε να πάρει μια ανάσα μετά την απώλεια, αφού έβαλε όλα τα παπάκια που κληρονόμησε στη σειρά σαν καλοσπαρμένα στάρια, ήρθε ο δεύτερος επισκέπτης της κρατικοδαίαιτης αιμοβόρας ύαινας αυτή τη φορά, ήταν ένα χαρτί από την εφορία...

Είχαν περάσει δυο χρόνια ήδη, με αγώνες, δικαστήρια, αγωνίες τρεχάματα ένα σκασμό γαμημένο χαρτομάνι που δυσκολευόταν να το βάλει σε τάξη και ήρθαν οι αλήτες να ζητήσουν κερατιάτικα...

Το σπίτι ακόμη το χρώσταγε αλλά το χε βάλει σε τάξη, ρύθμιση του κώλου, αλλά καλύτερα απ τη στέγη της πλατείας, τους χειμώνες... Ενιωθε τυχερός που δεν έτρωγε πολύ, αν και καλοφαγάς, μπορούσε και με μια μπουκιά να ζήσει... έκοψε και το ποτό, δεν φτάναν για τη δόση και για σφηνάκια... έκοψε και το έξω... μόνο η γκόμενα του στάθηκε κοντά, ναναι καλά η αγαπημένη... δε λύγισε... εκεί σκυλί μονάχο και αυτή τον κρατάει κι ας ξέρει λίγα, τον κρατάει κι ας πελαγώνει μαζί του...

Ενας χορός βίαια διακριτικός άρχισε με την εφορία, κάθε μερα του τρίτου χρόνου που περνούσε συνειδητοποιούσε σε τι ακριβώς κόσμο ζούσε... Είδε χίλια δυο πρόσωπά του εκτός εκείνου του ανθρώπινου που χρόνια κουβαλούσε όραμα μέσα του... Αρχισε να καταλαβαίνει, αν και αργά, πως όλη εκείνη η ανθρώπινη φύση η ιδέα περί σωστού και δικαίου που είχε παντιέρα σαράντα χρόνια, ήταν τόσο υποκειμενική όσο και τα νύχια του ή η βρομιά στο σώβρακό του και στις κάλτσες του...

Εμαθε παρ ότι δυσκολεύτηκε, πως όλα όσα λένε για τη γραφειοκρατία, για τους ανύπαρκτους κρατικούς μηχανισμούς, για τους νόμους, και τη τύφλα τους, για τους πολιτικούς, τους δικηγόρους, τους εμπόρους, όχι μόνο ειναι αληθινά, αλλά βίωσε στο πετσί του πλέον ότι είναι τρις χειρότερα από όσα περιστασιακά άκουγε ή μπορούσε να φανταστεί...

Αρχισε να βλέπει πως ο κόσμος που ζει δεν έχει καμμία σχέση με τα ηλιοτρόπια στην πίσω αυλή, αλλά του θύμιζε περισσότερο κατι ιστορίες σε βίπερ που διαβαζε παιδί, που όλοι ήταν ρομποτ, λοβοτομημένοι ανίκανοι, μικρόψυχοι, αν όχι άψυχοι, αδαείς και τεμπέληδες μέχρι θανάτου, τόσο που και δυο γαιδάρων άχυρα με το ζόρι τα χωρίζουν... οι γάιδαροι όπως αποδείχτηκε στην πορεία τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα...

Έτσι πέρασε κι ο τρίτος χρόνος με συνεχή αγώνα... είχε αρχίσει να νιώθει σαν μπαλάκι του τένις που χτυπαγε συνεχως πανω σε τοίχο προπόνησης, το άγχος πράγμα άγνωστό του μέχρι τότε άρχισε να τον επηρεάζει δραστικά, αφού έγινε ειδήμων στα κληρονομικά αστικά και εμπράγματα δίκαια, άρχισε να σκέφτεται το ποινικό...

Τον έλκυε πολύ η ιδέα να καθαρίσει μια για πάντα μερικά ρομποτάκια από κείνα που και με λάδι και χωρίς δεν έλεγαν να πάρουν μπρος και να κανουν τα λίγα που τους τάχτηκαν ως επαγγελματικές υποχρεώσεις, (συνέπεια δεν περίμενε πλέον να συναντήσει, ούτε ευρηματικότητα, ούτε ευελιξία)

Διάβασε από δω διαβασε απο κει, κατέβασε δυο τρεις βιβλιοθήκες νομολογία, παρά το μισοτυφλωμένο μάτι του από το άγχος (το μάτι έβλεπε, αλλά το μυαλό δεν διάβαζε πλέον σωστά αυτό που έβλεπε το ματι)...
Τελείωσε και το ποινικό λοιπόν, έτοιμος για πτυχίο, και για δράση...

Ετοίμασε προσεκτικά τα πάντα, άφησε το χρεωμένο σπίτι στη γκομενίτσα, της αξίζει, με την προυπόθεση να φροντίσει τον πατέρα του... μη μείνει στο δρόμο ο γέροντας... και να μην αφήσει τα ηλιοτρόπια της πίσω αυλής να ξεραθούν...

Ένα καλό ποσό για τον φιλο το δικηγόρο που τονε στήριξε, άλλο ένα ίδιο σε κείνο το ίδρυμα για τα παιδιά με καρκίνο... βιβλία και δίσκους τα χάρισε σε ένα ορφανοτροφείο, και τις μηχανές του σε δυο φίλους που χαν μεράκι για την τέχνη, και κίνησε για τον φίλο το Σταμάτη με το οπλοπωλείο...

θέλω κάτι μικρό Σταμάτη, αθόρυβο, με πολλά βόλια, να τελειώνω μια και καλή με καμποσους... να χουν να σκιάζονται οι υπόλοιποι...

Κάτι μουρμούρισε ο Σταμάτης για άδεια και τα ρέστα, μα η ματιά που του έριξε τον αποθάρρυνε... Είχε στην αποθήκη ένα βρόμικο, αδήλωτο, από έναν αλλοδαπό λαθραίο, του το έδωσε... μαζί με δυο χούφτες σφαιρες... "Δεν το πήρες από μενα" είπε, και του ευχήθηκε καλή τύχη...

Ευχαριστώ αδελφέ, δεν θα σε ξεχάσω... ότι κι αν ακούσεις από δω και πέρα κάνε τον κινέζο δεν με είδες δε με ξέρεις...

Ετσι αρματωμένος με απελπισία και το μικρό αδήλωτο, κίνησε για το δημόσιο ταμείο...

Εφαγε τρεις εκεί, και μετά πήγε και από το υπουργείο, εκεί έφαγε μόνον δύο, το τελευταίο βόλι το φύλαξε για τον εαυτό του... και ήξερε δεν θα πονούσε όχι περισσότερο από ότι πονεσε τρία χρόνια τώρα, δεν αδίκησε κανέναν περισσότερο απ ότι τον αδίκησαν... απλά έδωσε ένα μάθημα συνέπειας σε όλους όσους αδιάφορα ρουφούσαν... Στάθηκε τυχερός που η κίνησε βοήθησε την αστυνομία να αργήσει, κι ετσι ξεψύχησε εκεί στα σκαλιά του υπουργείου, δίπλα στο φανάρι, με ενα σωρό περίεργους να μουρμουρίζουν τρομαγμένοι ενα γύρο... χαμογελούσε ευτυχισμένα, κι ένα ηλιοτρόπιο έσκαγε το μουτράκι του απ τη μέσα τσέπη του σακκακιού του...

Το σημείωμα που βρήκε η αστυνομία πάνω του έλεγε " ΤΑ ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΑ ΔΕΝ ΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΜΕ ΚΩΛΟΧΑΡΤΑ... ΣΥΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑ ΣΑΝ ΕΣΑΣ, ΗΜΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΣΑΣ ΕΦΤΑΣΕ, ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕ ΑΡΚΕΤΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΕ ΣΕΒΑΣΤΕΙΤΕ, ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΠΕΙΛΗΣΕ ΑΡΚΕΤΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΔΕΙΞΕΤΕ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΣΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΟΥ ΟΠΩΣ ΕΓΩ ΕΔΕΙΞΑ ΣΤΙΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΣΑΣ... ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΠΗΡΑ ΜΑΖΙ ΜΟΥ... ΑΝΤΙΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ ΤΑ ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΙΤΑΡΙ"

Οι εφημερίδες έγραψαν για εναν ανθρωπο που ειχε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα για εναν παράφρονα, εναν μανιακό... δεν ειπε κανεις πως αγαπούσε τα ηλιοτρόπια, και σεβάστηκε και νόμους κι ανθρώπους σαράντα χρόνια με κάθε του πράξη και σκέψη με όλη του τη ζωή... δεν αναφέρθηκε κανείς στην ανεπάρκεια των μηχανισμών που σαλέψαν το μυαλό του, ούτε στους υπαλλήλους με τα άδεια μυαλά και τα κουρνισμένα κεφαλια που τον ταλαιπώρησαν, ουτε για την άνομη αρνησή τους να του αποδώσουν τα δίκαια και νόμιμα...
Ηταν απλα ενας ακόμη τρελλός που έφτασε στα άκρα... κι ας ήταν τα άκρα του ακόμη στη γωνιά τους μεσα απ την πόρτα του κήπου....

Από τότε οι υπάλληλοι των δημοσίων ταμείων και του υπουργείου, φυλάγονται, δουλεύουν με μεράκι ενημερώνονται, θυμίζουν ανθρώπους όχι ρομποτ κακολαδωμένα... Από τότε όλοι κοιτάζουν πίσω τους ανήσυχοι μήπως ο επόμενος στη σειρά έχει Ηλιοτρόπιο στην μέσα τσέπη του μπουφάν...

Η γκομενίτσα φροντίζει ακόμη τα ηλιοτρόπια... κι ο γέροντας πατέρας χαμογελάει μεσα από το κεφάλι που θυμάται μόνο τα παλιά πια...

Μια φωτογραφία του σαπίζει σε ένα συρτάρι μαζί με το Ηλιοτρόπιο που είχε στην τσέπη και λιγους σπόρους σιταριού από το τελευταιο μνημόσυνο...

Ο Σταμάτης έκλαψε πολύ.... μα δεν τόλμησε να μιλήσει... ποτέ...

Το επόμενο πρωί ξύπνησε ιδρωμένος, και τρομαγμένος, είχε περάσει τα όρια... και το χάρηκε... Αλλά όχι δεν θα το αφήσω να γίνει... θα παλέψω κι άλλο μέχρι να δουν το δίκαιο και το σωστό... όσο χρειαστεί κι ας με σκοτώσει αυτή η πάλη.....

Ήταν μονάχα ένα όνειρο της δύσπνοης νύχτας του...

Χριστίνα Σαββατιανού / 28-03-2007

Υ.Γ. οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα ή καταστάσεις είναι επειδή τίποτα σε τούτη τη ζωή δεν είναι αυστηρά προσωπικό... ίσως αυτό βοηθήσει λίγο σαν διαπίστωση όσους σκοπεύουν να "πάρουν τα όπλα" και να το παλαίψουν αλλιώς...

η υποφαινόμενη συνεχίζει να πιστεύει ότι το δικιο αργά ή γρήγορα το βρίσκουμε ακόμη και στους καιρούς μας... ακρεί να θυμόμαστε και τις υποχρεώσεις όχι μόνο τα δικαιώματα μας....