Με αμφίβολα βήματα πορεύεσαι, κάνεις λάθη, ξανακάνεις, και κείνοι γελούν, σε προτρέπουν σε νέα λάθη, διψούν για τα λάθη σου, διψούν για τη ζωή σου που καταστρέφεται...
Βλέπεις φτωχέ το τυρί, τη φάκα μόνο τη νιώθεις σε κάθε μπουκιά, πικραίνει ο ουρανίσκος, βαθαίνει ο πόνος της λάμας τους, μα εσύ τυράκι να χεις και χαλάλι ο πόνος...
Χρεώνεις τις μέρες σου ξεθωριασμένα και σκουριασμένα όνειρα, ελπίδες που σε οθόνες μόνο στολίζουν τις ζωές, το ψέμα τους σε θέλγει, μοχθείς για το αύριο, το δικό σου, των παιδιών σου, και σιωπάς, καταπίνεις, τυράκι να χεις και χαλάλι ο μόχθος...
Εκείνοι χασκογελάνε, μιλούν για αίμα και γελάνε, μιλούν για πόνο, για θάνατο, και γελάνε, ναι γελάνε γιατί για το δικό σου αίμα μιλούν, τον δικό σου πόνο και το δικό σου θάνατο... Μιλούν για πολέμους και για παράπλευρες απώλειες για ζωές και χαμογελούν φιλάρεσκα στο φακό... για τις δικές μας ζωές μιλούν φτωχέ... Με οργίζουν, με οργίζεις...
Και εσύ μοχθείς ξανά, υποθηκεύεις το είναι σου σε μια ελπίδα απέλπιδη, σε ένα ψέμα πάνω, στο ψέμα τους... τυράκι να χουμε και αυριο θα φάμε και χαβιάρι λες, κι υποθηκεύεις κι άλλη μια μέρα, άλλη μια ανάσα... ΞΥΠΝΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!
Έντεχνα, μελετημένα, με τρόπους αιώνες δοκιμασμένους, σε δυναστεύουν, σε χειραγωγούν, σου δίνουν εικόνες αλλόκοσμες και συ τσιμπάς, τυράκι να χεις κι όλα καλά... υποκύπτεις, σιωπάς, δεν πολεμάς, μόνο μοχθείς...
Σου στερούν τη γνώση, την μνήμη την ιστορική, τη γλώσσα την έκφραση, την ευαισθησία, τις αξίες, γιατί τους βολεύει, χωρίς αυτά δεν αντιδράς, δεν πολεμάς, είναι ασφαλείς, δεν σε φοβούνται...
Κι αν λάχει και στα νιάτα σου ανυπότακτος φανείς, σου ρίχνουν σκόνες άσπρες και χάπια πολύχρωμα και σαπίζουν το μυαλό σου, αντίσταση να μη σου μείνει, κι αν τύχει και ξεφύγεις κι από αυτά, τότε σου υπόσχονται θέσεις κοντά τους, σε κάνουν ΔΗΘΕΝ όμοιό τους κι εσύ τσιμπάς, και κορδώνεσαι και καμαρώνεις τη ΔΗΘΕΝ επιτυχία σου, τους νίκησες έγινες σαν κι αυτούς, είσαι σπουδαίος πια, έχεις δύναμη, εξουσία, χά! και συντηρείς τη φάκα πειθήνια υπάκουα, καλολαδωμένος και ανύμπορος να αρθρώσεις οτιδήποτε άλλο εκτός από ένα ναι, ή ένα δεν μπορώ να σχολιάσω...
Θρηνώ απόψε όλα εκείνα που έμαθα παιδί, όλα εκείνα που θυσιάζεις για το τυράκι σου, τις υποθήκες της μέρας και της ύπαρξής σου φτωχέ, θρηνώ για τα ιδανικά, θρηνώ για τις ιδέες και τους αγώνες που ΔΗΘΕΝ κερδήθηκαν με αίμα... τους βολεψες πολύ φτωχέ μεσα στους αιώνες... και τους βολεύεις ακόμη, κι εκείνοι πίνουν το αίμα πιο λαίμαργα και χλευάζουν πιο διψασμένοι από ποτέ, πιο αδίστακτοι από ποτέ... ΜΕ ΦΟΒΙΖΟΥΝ...
Σκέφτομαι τελικά πως φταίει ο παράδεισος κι εκείνο το καταραμένο το μήλο που δάγκωσες άπληστα στήνοντας ο ίδιος την απαρχή της φάκας που χρόνια σε δυναστεύει...
Αυτό ειναι! Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣ΄ΟΣ ΣΟΥ ΦΤΑΙΕΙ...
Χριστίνα Σαββατιανού / 26-03-2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....