ότι με σκοτώνει, είναι εδώ....
κοιτάζω αθόρυβα, αμιλητα, σχεδόν ανύπαρκτα...
κοιτάζω χωρίς νου, χωρίς σκέψη... κοιτάζω....
ότι με σκοτώνει είναι εδώ....
με τι όπλο πολεμιέται το αδύνατο;
με τι δύναμη αντιστρέφεται το αναπόφευκτο;
ότι με σκοτώνει είναι εδώ....
δεν θέλω βοήθεια, λύτρωση μόνο...
δεν θέλω κουράγιο, ησυχασμό αναζητώ...
δεν θέλω για μένα, για σένα που είσαι κοντά...
για σένα που είσαι παληκάρι...
λυπάμαι, δεν βρίσκω κάτι ένα γύρο....
γιατί όσο κι αν ψάχνω, όσο κι αν τα μάτια κοιτούν,
εκείνο που με σκοτώνει είναι εδώ....
πορέψου χωρίς τύψη, πορέψου με γαλήνη, πορέψου με χαρά...
για κείνα που είχαμε κι εκείνα που ονειρευτήκαμε....
για κείνα που σου δωσα... μη νοσταλγήσεις τα χαμένα
αλλού θα βρεθούν....
τοτε που θα λείπω......
Χριστίνα Σαββατιανού - 05/10/07
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....