Πιάνεις τα ανώδυνα, εκείνα που είναι του κουτιού σου βολικά, μην και παραδεχτείς πως ξέχασες, πως ξανά η βολή σε κυβερνά...
Πιάνεις τα ασήμαντα κι εκείνα που υπόσταση δεν έχουν, μη τύχει και σου ζητηθεί να ανοίξεις τη ματιά και τη μιζέρια σου να δεις...
Λιγοψυχάς σε κάθε ανάγκη, και κρύβεσαι στο σελοφάν της πολυτέλειας που αγοράζει η πιστωτική σου... Εσύ πολίτη της ηλιθιας γενιάς... Εσύ άνθρωπε απολιθωμένε στου τσιμέντου τα θεμέλια, πάνω στο ρέμα δίπλα στο καμένο δάσος, μέσα στον αέρα με τα δηλητήρια....
Κι έτσι τα εύκολα αρχινάς, κρίνεις, επικρίνεις, και τις δομές αναζητάς, μη τύχει και λευτερωθεί η σκέψη, και ανύμπορος να ορίσεις την ωρα και τη μερα σου βρεθείς...
Πόσο φτωχός μοιάζεις στο σελοφάν της πολυτέλειας σου, πόσο μικρός μπροστά στο χάος που όρισες να ζεις... σε καταπίνει η ανοησία σου κι εσύ κομπάζεις καμαρώνοντας, τις χάρτινες ελευθερίες που σε παραμυθιάζουν, για να νιώθεις πως κάποιος έγινες... πως κάτι περισσότερο από το τίποτά σου είσαι...
Σου λέω ξανά και ξανά, η ηλιθιότητά σου ανίκητη, μα ανυπέρβλητα δυνατή... θα σε καταστρέψει... Αφήσου στα σωστά, κι αν δρόμο εμπρός σου δεν θα βρεις, αφήσου, με το πρώτο φως στη σκέψη σου ο δρόμος θα χαράξει... Αφήσου πριν χαθείς...
Εγώ εδώ παλεύω τα θεριά που μου όρισες και βγάνω τη γλώσσα σε όσα εσύ άξια θωρείς...
κι αύριο πάλι εδώ, θα σε χλευάζω... κι αυριο εδώ, θα σου φωνάζω.... κι αυριο εδώ ακόμη θα γελώ, κι ας είναι στη ζωή μου το δικό σου το θεριό....
Χριστίνα Σαββατιανού - 3/11/2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....