Τετάρτη 15 Οκτωβρίου, παγκόσμια μέρα για τα άτομα με προβλήματα όρασης
σχετικοί σύνδεσμοι:
Ημέρα λευκού μπαστουνιού
Να χαιρόμαστε τον πολιτισμό μας…. Ο γολγοθάς ενός τυφλού στην Θεσσαλονίκη!!
Πανελλήνιος Σύνδεσμος Τυφλών
In 1970, the President of the International Federation of the Blind declared October 15 as “International White Cane Safety Day.”
Δυστυχώς όλα αυτά τα θυμόμαστε μόνο αν τύχει σε μας ή σε κάποιον δικό μας... Κατά τα άλλα παρκάρουμε σε θέσεις αναπήρων, κλείνουμε τις ράμπες αναπήρων και χίλια μύρια άλλα...
ΑπάντησηΔιαγραφήοταν πεθανε η μητέρα μου το 2004 ενα εξάμηνο μετά, το δεξί μάτι ειχε αρχισει να μη βλεπει σχεδόν καθόλου, ενα γκριζο σύννεφο μόνο και μια θολή φιγουρα των οσων ηταν μπροστά μου... μια εικόνα της πραγματικότητας ίσως πιο κοντινή από οτι φαινεται... Η πλάκα ειναι ότι στην εξέταση το ματι εβλεπε, αλλά το μυαλό αρνιόταν να καταλάβει κατι περισσότερο από το γκριζόμαυρο συννεφο και τις σκιές των πραγματων... μου κράτησε αυτό σχεδόν ενα μηνα, και ξανά παλι μετά απο δυο χρονια για αλλες δεκα μερες... ήταν που λενε θολωσε το ματι μου ... επειδή μαλλον ηταν λογω αγχους και στεναχώριας, συνειδητοποιησα ότι τιποτε δεν ειναι περισσοτερο απο μια στιγμή μακριά μας, και αρχισα να σεβομαι ακόμη περισσοτερο τους ανθρώπους που περασαν στην άλλη μεριά ... :(
ΑπάντησηΔιαγραφήδυστυχώς θυμόμαστε ότι υπάρχουν λιγότερο ευνοημένοι, ή ατυχοι συνανθρωποι μας μια άντε δυο φορές το χρονο... ακόμη ντρεπομαι που μαι εγώ, ακόμη ντρεπομαι που ειμαι ανθρωπος, αυτό το σαθρό καταστροφικό πλασμα που κατατρώει τα παντα και τα ομοιά του... δυστυχώς δεν ειμαι ουτε δειλή ούτε θαραλέα για να παψω να υπάρχω κι απλά υπομένω τη ντροπή :( κάνοντας ότι καλύτερο βρω...
δεν τις κλεινουμε τις ραμπες ομως, απλά δεν θυμόμαστε να τις φτιαξουμε
ΑπάντησηΔιαγραφήτην τελευταια πενταετία εχουν σκαλίσει τα πεζοδρόμια της γειτονιάς μου τα φαρδυναν τα αλλαξαν τα καλώπισαν τα μακρυναν περίπου 4 φορές, ε μια ερμη μπαρα δεν θυμήκαν να βαλουν να ανεβαινει εκεινη η γιαγιά με το αμαξίδιο, στην δε Εθνική τραπεζα που πληρώνω καθε πρωτη του μηνού το δανειό μου, στο νεόχτιστο μοντέρνο κτήριο, ξέχασαν τη μπαρα, κι η γιγιά με το αμαξίδιο καθε φορά φευγει απογοητευμένη χωρίς τη συνταξη αν δεν βρεθούν δυο παλληκάρια να την ανεβάσουν στα σκαλοπάκια, τελευταια δεν βαλαν κατι πορτες ασφαλειας, που θυμίζουν την τσαντα και το τσαντάκι του ψαθά, (εμέ μου θυμίζουν θαλαμο αερίων αλλά εγώ ειμαι παράξενη) στις οποιες πορτες δεν χωράει αμαξίδιο, και ακόμη χειρότερα δεν μπορει να μπει ουτε μια μανα με το μωρό στο καροτσάκι... μια μερα τσακώθηκα με το διευθυντή σαν την τρελλή, λεγοντας τι σκατά να το κανει η κοπέλα το μωρό, να τοπαστώσει μεχρι να ελθει στην τραπεζα? κι ο κυριος, οπως ηταν αναμενόμενο (τι χάλαγα κι εγώ τη ζαχαρένια μου) μου ειπε, κυρία μου δεν τις παραγγειλαμε εμεις τις πορτες απο τα κεντρικά εγινε η συμβαση και ήλθαν και μας τις βαλαν...
αυτά τα κεντρικά αναρρωτιέμαι, αντε δεν εχουν παππουδες ανήμπορους σε καορτάκι, ούτε μαναδες με μωρά σε καροτσάκι δεν εχουν να διαλέξουν κατι πιο βολικό?
αλλά καπως πρεπει να δικαολογηθούν τα δεκάδες παράνομα κομίσια που πληρώνουμε σε καθε συναλλαγή, μονο για την καλημέρα στον ταμεια δεν χρεωνόμαστε ακόμη
ουφ πηρα φορα
ντρεπομαι καθημερινα για ολα αυτα που εγραψες.. απλα αυτο.. ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ..ειμαστε αστοιχειωτοι και απολιτιστοι..
ΑπάντησηΔιαγραφή