Σκεψεις λέξεις και προβληματισμοί

τις τελευταίες μερες, εχουμε φρικάρει όλοι, κουβεντιάζουμε για το πεθαμένο παιδί, κουβεντιάζουμε για κοινωνικές και πολιτικές ευθύνες, κουβεντιάζουμε κρίνουμε τις καταστροφές και τους θανάτους, βραζουμε απο οργή και αγανάκτηση, δικαιως και αδίκως, εναντι δικαιων και αδίκων...

Καλά όλα αυτά αλλά μήπως και παλι κανουμε το ιδιο λάθος που οπλισε το χερι που σκοτωσε τον Αλέξη? μήπως παλι κοιτάζουμε μονοπλευρα κατά που βολευει ο καθένας το "πρόβλημα" και ξεχνάμε την δική μας προσωπική ευθύνη στη δημιουργία του εκτρώματος στο οποίο ζούμε και θελουμε να αντιδρασουμε? Μήπως με τη συζήτηση και τις διαφορετικές απόψεις οπλίζουμε κι άλλα χερια ? μήπως προκαλούμε και με αυτό τον τρόπο εξ ίσου προκλητικά με οσους βρισκουν απιθανες αιτίες και δικαιολογίες για το κακό?

σε πεισμα του εκτρώματος και του βολέματος αναρτώ κάτι άσχετο, μα πολύ σχετικό... εναν ακόμη τρόπο με τον οποιο σκοτώνουμε παιδιά νεους και συνανθρώπους μας...

ειναι απο μεηλ που μου ηλθε για πεμπτη φορά στο κουτί μου...

Δεν είναι μόνο ο αστυνομικός που σκοτωσε τον Αλέξη, δολοφόνος, ειναι η αδιαφορία όλων μας απέναντι στα προβλήματα που δεν ειναι δικά μας... ειναι η ματιά που στρεφεται αλλού οταν αντικρύζει κάτι που μυρίζει πραγματικότητα και μας θυμίζει τα σκατά που ζουμε και ανεχόμαστε...

πότε άραγε θα μαθουμε να κοιτάζουμε όχι μονο με απαίτηση αλλά με ευθύνη? με συνέπεια, με εγνοια βρε αδελφέ πραγματική...

Αυτό θαρρώ πως κρυφακούω να φωνάζουν τα παιδιά που ειναι στο δρόμο - αυτό ζητάνε από εμένα από ολους ίσως... να μην αδιαφορούμε να μη βολευόμαστε, ίσως να γίνουμε παιδιά... να μαθαινουμε από τα λαθη να αποφευγουμε το αδικο, να νοιαζόμαστε για τον φίλο στα δύσκολα όχι μονο στη χαρά και τη γιορτή... να νοιαζόμαστε για τον γειτονα και το διπλανό μας για το μεγάλο μας σπίτι όχι μονο για οσα εχει πισω της η κλειστή μας πορτα κι η κλειστή μας σκεψη...

Συγχωρειστε μου τις οποιες υπερβολές, ειμαι πραγματικά μπερδεμένη και βαθειά απογοητευμένη κυρίως απο μενα, αλλά κι απο ολους εμάς, εσάς, ολους....

---------------------------

Το λευκό μπαστούνι, είναι το τεχνικό βοήθημα που χρησιμοποιούν τα άτομα με πρόβλημα όρασης για να εντοπίζουν και να αποφεύγουν τα εμπόδια στην πορεία τους, στην προσπάθεια τους να κινούνται μόνοι, ανεξάρτητοι και με ασφάλεια.

Δεν βλέπω, βλέπεις όμως εσύ: Θέλεις να με βοηθήσεις;

Τότε, διάβασε τα παρακάτω και να ξέρεις πως αν κάτι θυμάσαι απ'αυτά όταν κάπου, κάποτε, τυχαία ή για κάποιο λόγο με συναντήσεις, θα με κάνεις να νιώσω άνετα, δίνοντας μου αυτό ακριβώς που χρειάζομαι.

Όταν με συναντήσεις μπορείς να με βοηθήσεις αν θυμηθείς τα παρακάτω:

1. Μόνο εμείς οι τυφλοί κρατάμε λευκό μπαστούνι και αυτό για να περπατάμε με ασφάλεια, όχι για να ξεχωρίζουμε, να παίζουμε, να μας δείχνουν ή να ζητιανεύουμε.

2. Είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος αλλά τυφλός.. Μη με μεταχειρίζεσαι σαν παιδάκι. Μεγαλώνω, παίζω, τρέχω, διαβάζω, γράφω, σπουδάζω, δουλεύω, παθιάζομαι, κλαίω, γελάω, ερωτεύομαι, θυμώνω, «σερφάρω», κάνω chat όπως ΕΣΥ!

3. Πιο εύκολα θα περπατήσω μαζί σου, παρά με το μπαστούνι ή με το σκύλο μου. Όμως, μη με πιάνεις από τον ώμο ή απ'το μπράτσο. άσε με να πιάσω εγώ το δικό σου μπράτσο: Έτσι θα νιώθω (=θα ξέρω) πότε σταματάς, πότε στρίβεις, πότε ανεβαίνεις ή κατεβαίνεις..

4. Μη ρωτάς τον συνοδό μου: «Πώς τον λένε;», «Τι θέλει να ψωνίσει;», «Ποιο φαγητό του αρέσει;», «Που θέλει να πάει;», «Πώς γράφει και διαβάζει;», «Πώς μπορεί;»,. Ρώτησε εμένα, ξέρω και εγώ να σου απαντήσω! Χρησιμοποίησε τον κανονικό τόνο της φωνής σου, όπως μιλάς στους άλλους μίλα και σε εμένα.

5. Μην αποφεύγεις τις λέξεις «βλέπω», «κοιτάζω», «τυφλός» κλπ., τις μεταχειρίζομαι και εγώ. Βλέπω με τα χέρια μου: βλέπω για μένα= αγγίζω, ακούω, μυρίζω, καταλαβαίνω, αισθάνομαι.

6. Σύστησε με στους άλλους, ακόμη και στα παιδιά. Θέλω να γνωρίσω ποιος είναι στην τάξη ή στο δωμάτιο μαζί μου. Μίλησε μου όταν μπαίνεις. Πες μου πως φεύγεις: με φέρνεις σε μεγάλη αμηχανία αν μ'αφήνεις να μιλάω με κάποιον που δεν είναι κοντά μου.

7. Οδήγησε το χέρι μου σε μια καρέκλα. Πες μου που είναι η πόρτα στο δωμάτιο, το αποχωρητήριο, το παράθυρο κλπ. Και αν υπάρχουν εμπόδια ή πράγματα στο πάτωμα. Δε θέλω να κάνω ζημιές, γιατί μπορώ να μην κάνω ζημιές.

8. Βοήθησε με διακριτικά στο τραπέζι και πες μου για το φαγητό στο πιάτο μου. Χρησιμοποίησε το πιάτο μου σαν «ρολόι» και πες μου σε ποια «ώρα» είναι το κάθε είδος του φαγητού μου, π.χ «Το κρέας σου είναι στο Έξι». Κοίτα το ποτήρι μου να είναι δίπλα στο πιάτο μου και πες μου αν είναι στο δεξί ή στο αριστερό μου χέρι, για να το «δω» και εγώ όταν το χρειαστώ.

9. Μου αρέσουν οι αθλητικές εκδηλώσεις, το θέατρο και ο κινηματογράφος, φτάνει να με βο θάς να καταλαβαίνω τι γίνεται διαβάζοντας/περιγράφοντας μου όσα δεν μπορώ να δω.

10. Μου αρέσουν οι εκδρομές και τα πάρτι. Πάρε με στην παρέα σου και γνώρισε με στους καλεσμένους σου.

11. Ξέρω να συμπεριφέρομαι. Αν υστερώ σε κάτι βοήθησ ε με. Δε θέλω τον οίκτο σου αλλά τη φιλία σου! Μη μιλάς για τη «θαυματουργό αντίληψη» των τυφλών. Μην ξεχνάς ότι όσα έμαθα είναι αποτέλεσμα σκληρής προσπάθειας και εργασίας.

12. Αν είσαι περίεργος θα μιλήσω μαζί σου για το πρόβλημα μου αλλά όχι μόνο γι'αυτό, γιατί για μένα είναι μια παλιά ιστορία! Έχω τόσα άλλα ενδιαφέροντα, χόμπι και απορίες όπως και εσύ!

Δώσε τώρα άλλα δύο λεπτά απ'τον χρόνο σου και προώθησε αυτό το email στους γνωστούς σου, στους φίλους σου.

Σε δύο λεπτά, ενημερώνεις σωστά, για μια ζωή!!!

Για παραπάνω πληροφορίες, απορίες, σχόλια, κουβέντα, στείλε μου ένα email στο evavgoul@otenet.gr και πες μου, ότι θες.

Μη διστάσεις, μη ντραπείς και ας μην γνωριζόμαστε.

Αν μάθεις, κάνεις την αρχή! Και η αρχή είναι το ήμισυ του παντός!!!

Βαγγέλης Αυγουλάς

3οετής φοιτητής της Νομικής Σχολής Αθηνών,

Μέλος της Διεθνούς οργάνωσης για νέους με προβλήματα όρασης VIEWS (Visually Impaired Education and Work Support)

Μέλος της Επιτροπής Νεολαίας το Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών.