Κόμμα ή τελεία και παύλα; (ο καιρός Ελευθεροτυπία 13-09-2009)

(σκίτσο από το μπλογκ του Δημήτρη Γεωργοπάλη)

Αρχισε και κορυφώνεται η προβολή της χιλιοπαιγμένης κωμωδίας «ψήφισέ με να σε σώσω», σε σκηνοθεσία των κομμάτων ομοθύμως, με τους ίδιους ηθοποιούς εδώ και χρόνια και με παραγωγό αυτόν που μονίμως πληρώνει: το κορόιδο, που λιβανίζεται ως εμπνευστής, ως κυρίαρχος, ως πρωταγωνιστής: τον ψηφοφόρο και τα παιδιά του.

Ας πρόσεχε, θα μου πείτε. Μα, προσέχει.

Το 1974, ακολουθώντας το ρεύμα της εποχής ψήφισε με πάνω από 50% τον Κ. Καραμανλή, τον οποίο είχε διώξει με ανάλογο ποσοστό μόλις 10 χρόνια νωρίτερα. Το 1977 του ξανάδωσε την πλειοψηφία για να βρεθεί με τον Κ. Μητσοτάκη υπουργό Συντονισμού και με απαγορευμένο το ξενύχτι! Δεν το άντεξε. Το 1981 φέρνει στην εξουσία τον Ανδρέα Παπανδρέου, που κάνει πράξη το όνειρο του μέσου Ελληνα: κλέψε πριν σε κλέψουν, κορόιδεψε πριν σε κοροϊδέψουν.

Το 1985, και ενώ ο Δημοκρατικός Στρατός του 1949 αριθμούσε ήδη πάνω από 2,5 εκατομμύρια φαντάρους σε σύνταξη και πάνω από 6.000.000 Ελληνες είχαν αντισταθεί στη χούντα, σε σημείο που να απορεί κανείς πώς άντεξε η επάρατος για εφτά (7) χρόνια, ο κι εσύ λαέ βασανισμένε, που ήδη θεωρούσε ότι μπορεί να κάνει ένα δωράκι 500.000.000 δρχ. στον εαυτό του απ' τον δημόσιο κορβανά ατιμώρητος, επιβράβευσε με μια νέα θητεία την κυβέρνηση του Λευκού Πελέ, προσδοκώντας να αλώσει και τις ελάχιστες υπηρεσίες και Αρχές του κράτους, που αντιστέκονταν ακόμα στην αυθαιρεσία, λόγω της ξεροκεφαλιάς μερικών εργαζομένων τους.

Επειδή ο πεινασμένος κλέβει άγαρμπα, το 1989 καλείται να ψηφίσει εν μέσω γενικής κατακραυγής για τα δημόσια λεφτά, που τρώγονταν ανεξέλεγκτα. Βρέθηκε με μια κυβέρνηση συνεργασίας όλων των μεγάλων κομμάτων και με μια Αριστερά για πρώτη φορά ενωμένη. Δεν το άντεξε ούτε αυτό. Ηταν τέτοιο το σοκ, που ψήφισε τον Μητσοτάκη. Αυτή τη φορά ο εξαποδώ δεν του απαγόρευσε το ξενύχτι. Του απαγόρευσε τις αυξήσεις μισθών.

Ευτυχώς, χάρη στην ανεξάρτητη συνείδηση των επιχειρηματιών, που δεν ανακατεύονται με την πολιτική εκτός αν κινδυνεύουν τα συμφέροντά τους, μια σύμβαση του ΟΤΕ πήγε στραβά και ο κυρίαρχος λαός ξανάφερε στην εξουσία το 1993 τον ήρωα του Χέρφιλντ, Ανδρέα, που μεταξύ Τήνου - Πάτμου και Παναγιάς της Καστριανής ξανάχτισε τη λαϊκή συνείδηση της αρπαχτής, που είχαν απειλήσει οι κυβερνήσεις συνεργασίας και ο μονοφαγάς πρώην πρωθυπουργός.

Στη διάρκεια των ετών 1994-1996 αποδείχτηκε περίτρανα ότι αυτή η χώρα δεν έχει ντε και καλά ανάγκη πρωθυπουργού για να κυβερνιέται, μήτε και καταστρέφεται. Ο λαός, όμως, έχει αντίθετη άποψη. Το φθινόπωρο του 1996 καλείται να ψηφίσει και προκρίνει τον σοβαρό κύριο Σημίτη, που είχε ήδη δώσει τα Ιμια και τον Οτζαλάν.

Μια νέα εποχή ανατέλλει. Η οικονομική λιτότητα για τους εργαζόμενους, που άρχισε επί Σημίτη το 1985 και η οποία δεν αγγίζει κατά διαβολική σύμπτωση ούτε τους επιχειρηματίες ούτε τις τράπεζες, που αυξάνουν αλματωδώς τα κέρδη τους, παγιώνεται.

Κατά διαβολική σύμπτωση ο περίγυρος του πρωθυπουργού και μεγαλοϋπουργοί ενισχύουν τον Αρμάνι και την Ντόνα Κάραν. Το 2000 ο κυρίαρχος λαός κάνει λάθος για 70.000 ψήφους και ξαναφέρνει την ίδια κυβέρνηση στην εξουσία.

Ξεπατωμένος από την εκτεταμένη κλοπή κυβερνητικών και του άλλου μισού λαού, που του πουλάει τη χωριάτικη 12 ευρώ στις διακοπές του και το κινέζικο τσίτι του ενός ευρώ για 100, διορθώνει το λάθος του το 2004, φέρνοντας στην εξουσία τον νέο, άφθαρτο, πολλά υποσχόμενο Καραμανλή τον Βου, που θα ξήλωνε το κράτος της ρεμούλας και των πέντε νταβατζήδων.

Το 2007 και αφού η επανίδρυση του κράτους της ρεμούλας και των 5 νταβατήδων είδε ανίκανη την Ελλάδα να καίγεται, το τηλέφωνο του πρωθυπουργού να παρακολουθείται, την Παιδεία να πατώνει από τα μικροσυμφέροντα διδασκόντων και διδασκομένων, την Υγεία να χρηματίζεται με τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο, τη δημόσια διοίκηση να κλέβει τον κόπο των ασφαλισμένων στα ταμεία, ο πρωταγωνιστής, μοναδικός, πάνσοφος, κυρίαρχος λαός ξανάδωσε μια ευκαιρία στον Βου, προκειμένου να αποφύγει μια ακόμα διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, τα ευεργετήματα της οποίας ήταν ακόμα νωπά στη μνήμη του.

Η λαϊκη εντολή δεν έγινε σεβαστή. Πριν συμπληρωθούν δύο χρόνια άγριας λιτότητας, τραπεζικού οργίου, διαπλοκής κορυφαίων κυβερνητικών στελεχών με κυκλώματα πλουτισμού του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, όργιου διορισμών, δικαστικής αυθαιρεσίας, αστυνομικής βίας και ανύπαρκτης εξωτερικής πολιτικής, ο πρωθυπουργός παραιτείται απαιτώντας να ξαναψηφιστεί.

Στις δύο προηγούμενες εκλογές, που έγιναν Οκτώβριο, νικητής βγήκε το ΠΑΣΟΚ. Στις δύο που έγιναν Σεπτέμβριο νικητής βγήκε το κόμμα που ήταν ήδη κυβέρνηση. Σε καμιά αναμέτρηση νικητής δεν ήταν η Αριστερά. Βγάλε συμπέρασμα.

Σήμερα, ο κυρίαρχος λαός δεν βρίσκεται μπροστά σε δίλημμα. Θα επιλέξει να απαλλαγεί από έναν πρωθυπουργό που δεν επανίδρυσε το κράτος, δεν αποδυνάμωσε τους νταβατζήδες, δεν ελάφρυνε τους εργαζόμενους αλλά τους εργοδότες και από ένα κόμμα, που επιδόθηκε στο ίδιο όργιο ρουσφετιών, που είχε επιδοθεί και το ΠΑΣΟΚ, και στην εξάπλωση της διαφθοράς μέχρι και στην τελευταία συνείδηση πολίτη.

Το δράμα του ο λαός θα το ζήσει για πολλοστή φορά από το 1989, μετά τις εκλογές και τον νέο θρίαμβο της κυριαρχίας του. Μόλις δει στην τσέπη του τα ίδια ακριβώς αποτελέσματα, αν όχι και χειρότερα, επειδή η εποχή του δανεικού και του τζάμπα πλουτισμού έχει περάσει και πρέπει να πληρωθεί ο λογαριασμός. Με τις τράπεζες αγριεμένες μετά το στραπάτσο που έπαθαν από το μαϊμού χρήμα, που έπαιζαν στο διεθνές καζίνο.

Εχει εκπαιδεύσει κανείς τον κόσμο να έχει εργατική συνείδηση και συνείδηση αγοραστή; Κανείς. Το μέγα πλήθος ζει και ονειρεύεται γκλαμουριές και ξόδεμα με απαιτήσεις, μια θέση στο Δημόσιο για να πληρώνεται χωρίς να δουλεύει και μια τρύπα στον ιδιωτικό τομέα με «σιωπή μη χάσουμε τη θέση μας».

Ο κυρίαρχος έχει μολυνθεί, έχει εκμαυλιστεί, έχει διαφθαρεί απολύτως να έχει απαιτήσεις χωρίς υποχρεώσεις, όχι μόνο στη δημόσια και κοινωνική του ζωή, αλλά και στην ιδιωτική του, στο σπίτι του.

Ετσι, με μια Αριστερά στο ρόλο του γαβριά με τη σφεντόνα, αυτοαποκλεισμένη από τη διεκδίκηση της εξουσίας, επομένως από τον επωμισμό της ευθύνης των πράξεων, ο ένας, μοναδικός, υπέρλαμπρος, κυρίαρχος, παραχαϊδεμένος και παραμυθιασμένος λαός είναι έτοιμος να αλλάξει, με πανηγύρια κιόλας, αλυσίδες.

Αυτά παθαίνεις άμα είσαι η υπέρταση εξουσία δι' αντιπροσώπων. Σαν να 'σαι μητέρα δι' αλληλογραφίας. Εχει λιγότερο κόπο, αλλά είσαι ένα τίποτα.

ΥΓΤην ώρα που ο ένας αρχηγός επισκέπτεται τη λαχαναγορά, ο άλλος πίνει τον καφέ του με τους εργάτες μιας βιοτεχνίας. Πόσες άλλες φορές, επί 365 μέρες το χρόνο και 366 τα δίσεκτα, ξαναπήγε ο ένας στη λαχαναγορά και ο άλλος στη βιοτεχνία; Καμμία. Ποιο είναι το μήνυμα, που οι φαεινοί εγκέφαλοι της προπαγάνδας θέλουν να περάσουν; Οτι ο αρχηγός είναι δίπλα στο λαό; Τις άλλες μέρες πού είναι; Τις μέρες που εντέλεται ή ανέχεται τις περικοπές στις θέσεις εργασίας πού είναι; Τις μέρες που λήγει η δόση και ο λογαριασμός με το νοίκι πού είναι; Είτε ο ένας αρχηγός είτε ο άλλος.

Αναρωτιέται κανείς σε ποιον απευθύνονται αυτά τα υποκριτικά καραγκιοζιλίκια των δήθεν αγαπησιάρικων επισκέψεων του θύτη στο θύμα. Τα οποία θα είχαν αξία αν ο αρχηγός σήκωνε και κανένα καφάσι και μοντάριζε κανένα γρανάζι στη μηχανή.

Για να τον δει ο λαός έστω και μια φορά να δουλεύει πραγματικά. Τον έναν ή τον άλλον.
Γ. Παπαδόπουλος Τετράδης tetradis@enet.gr.