25 Οκτ 2009
Της νύχτας τα καμώματα, τα γελάει;;;; η μέρα;;;;
Χάρτινα φαναράκια και λιανοκέρια σπέρνεις ενα σωρό, σε δρόμους ίσκιους γεμάτους... έτσι να φωτίσει η μικρότητα κι ο φόβος εκείνων που ξεχάσαν να γεννούν... για να προκάμει η σκέψη να καρπίσει πριν η ιδέα του όχι σαράκι της γενεί και χάσει τη ρότα... λιανοκέρια πολλά θελει τούτη η ώρα, σκιές πολλές και στέρφα μυαλά... ανησυχώ...
Χριστίνα Σαββατιανού 24-25/10/20009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....