Πετάς βοτσαλάκια στο τώρα και στο χθες, μονοπάτι να φτιαξεις να ξεφύγεις απο εκείνα που εγώ, εμείς, σου τάζουμε σου ετοιμάζουμε, και σε στήνουμε στον τοίχο... αστόχαστα μαρτυρικά....
πλοφ πλοφ σκάει η πέτρα στο νερό κι αέναος κύκλος αρχιζει και πάει και πάει μακριά οσο η μικρή σου καρδιά που όλα με λατρεία και δίψα τα γνωρίζει... τα αγγίζει τα αγαπά
το μυστικό μεγάλο που κατέχουν τα παιδιά, κι εσείςς λήσταρχοι και δήμιοι τη ροτα τους κουλαντριζετε σε βρώμικα λιμάνια - τα δικά σας - να τα πάτε...... Read More
πόσο μικροί κι ασήμαντοι αλήθεια μοιάζουν όλοι αυτοί μπροστά στα πετραδάκια σου μικρή....
Παρε ένα βότσαλο κι απ τη δική μου τη ψυχή, να γίνει ο δρόμος που θα πάρεις γρήγορα μακρύς να τους ξεφύγεις...
Χριστίνα Σαββατιανού 25-10-2009
πλοφ πλοφ.. γλυκούλια μου.. έρχονται ικανά για ευτυχία.. και τους κόβεται με΄όλους τους τρόπους..
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημερούδια και καλή εβδομάδα :):)