Sfairy tale (Part 1-2-3) απο τον Βαγγέλη Κράτσα

Ο αγαπημένος μου φιλος Τσιου, μου εστειλε προχθες ενα αποσπαμσα ενός παραμυθιού, δεν ειχαμε σύνδεσμο αλλα σταθηκα τυχερή και γνωριζε ότι το εχει γραψει ο Βαγγέλης Κράτσας, ήξερε και που μπορούσα να τον βρω να ζητήσω την αδειά του να το μοιραστώ εδώ στις παραξενιές μου και νάτο... (ευχαριστώ και τους δυο, τον Τσιου που μου το εδειξε, και τον Βαγγέλη που μου επέτρεψε να το αναδημοσιευσω)...

(αλήθεια, ειναι η ζωή που φτιαχνει τα παραμύθια, ή εκείνα την αντιγράφουν???)
(έτσι στο ασχετο για κεινο το παιδί που χάθηκε άδικα, τον Αλέξη, κι ο δικηγόρος του φερόμενου φονιά του, συμπονάει σημερα εναμιση χρονο σχεδόν μετά την εθνική μας πορνοστάρ....

Ειναι κι ο Μάριος ο κολυμβητής αυτές τις μερες, αλλα αυτός τη γλίτωσε δεν ματώθηκε....κι ανασαίνει ακόμη....

(καιροί άλογοι, ουτε καν παράλογοι, κι εμείς απλοί θεατές, μασώντας κι αναμασώντας...

Θεέ μου σώσε τα παιδιά.....

http://www.youtube.com/watch?v=2skR-SqNXjk



================================================

Sfairy tale (Part 1)
Friday, December 12, 2008 at 1:38pm

Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη...

Ενα μικρό παραμυθάκι θα σας διηγηθώ που έλαβε χώρα στη μαγική χώρα του Πουθενά. Κάθε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς ό,τι γουστάρετε.

Κάποτε στη μαγική χώρα του Πουθενά ζούσε ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι, ο Αλέκος. Ο Αλέκος ήταν γόνος πάμφτωχης οικογένειας, με τη μητέρα του να διατηρεί ένα φτωχικό κοσμηματοπωλείο στην οδό Κουκουρεστίου, που να φανταστείτε είναι τόσο στενή ώστε δε χωράς καλά-καλά να περάσεις, τον πατέρα του να βολοδέρνει σε μια τράπεζα βγάζοντας με χίλιες δυσκολίες το μεροκάματο και το σπίτι του (καλύτερα τρώγλη ας την πούμε) να βρίσκεται στο Παλαιό Ψιλικό, όπου συνήθως διαμένουν οι ψιλικατζήδες και μη έχοντες πού την κεφαλή κλίναι.
Εξαίρετος πάντα στη διαγωγή του στο σχολείο, ο Αλέκος ήταν πάντα ο αγαπημένος μαθητής των καθηγητών του για το ήθος και την ευπρέπεια που επεδείκνυε σε κάθε περίσταση. Αυτό το ήθος ήταν ακριβώς εκείνο που τον διέκρινε κι εκείνο το μοιραίο βράδυ, όταν συζητούσε με την παρέα του για το πού θα πάνε.
«Ο,τι και να γίνει, να μην αργήσουμε παιδιά», είπε με κατεβασμένο το κεφάλι η πάντοτε σεμνή Βάγια, «πρέπει το πρωί να βρίσκομαι στο παρθεναγωγείο νωρίς-νωρίς».
«Κι εγώ έχω κατηχητικό», πρόσθεσε ο Αντώνης. «Αν αργήσω, ο πατήρ Οράτιος θα με μαλώσει» συμπλήρωσε τρέμοντας μπροστά στην ιδέα της παρατήρησης από τον σεβαστό κληρικό.
«Πάμε τότε στην πλατεία Επτατελείων», πρότεινε ο Αλέκος. «Εχουν σήμερα συνάντηση οι Πρόσκοποι στο Τριπλό Καφέ. Νομίζω μάλιστα πως πιο μετά έχει συναυλία ο Κοινούσης στο Αχ Κλαμπ με θρησκευτικά τραγούδια».
«Πάμε, πάμε», συμφώνησαν όλοι εν χορώ και ξεκίνησαν για τη γραφική κεντρική πλατεία.
Στο δρόμο είδαν, λίγο πριν φτάσουν στον προορισμό τους, ένα περιπολικό της Αμεσης Δράσης που είχε σταματήσει ένα φανάρι παρακάτω.
«Παιδιά, παιδιά, ένα αυτοκίνητο της Αστυνομίας, κοιτάξτε», φώναξε γεμάτος χαρά ο Αλέκος. «Τι καλά που υπάρχουν και αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι που μοχθούν ολημερίς και οληνυχτίς για να μας προστατέψουν με κίνδυνο της ζωής τους! Γρήγορα, μην καθυστερείτε, ελάτε να μαζέψουμε λουλούδια για να ράνουμε το αμάξι τους!»
Ευτυχώς, οι τρεις φίλοι στάθηκαν τυχεροί, καθώς ακριβώς δίπλα από το σημείο που στέκονταν υπήρχε ένας μικρός κήπος με το συρματόπλεγμα κομμένο σε μια γωνιά. Χωρίς δεύτερη σκέψη, μπήκαν μέσα κι άρχισαν να μαζεύουν λουλούδια για να ράνουν το μπατσάδικο. Επρεπε να κάνουν γρήγορα, γιατί μπορεί τώρα να ήταν σταματημένο στο φανάρι, σύντομα όμως θα ξεκινούσε και πάλι. Ωστόσο, και μόνο η σκέψη πως θα έδιναν χαρά στους ηρωικούς αστυνομικούς με αυτή τη μικρή έκπληξη που τους ετοίμαζαν, έδινε φτερά στα πόδια των τριών φίλων.
....................................................................................

«Γαμοφάναρο αυτό ρε συ Αριστείδη», μουρμούρισε ο Ειδικός Φρουρός Βασίλειος Παιδοκτόνος στο συνάδελφό του Αριστείδη Γρηγοροσφαιρίτη που καθόταν δίπλα του μέσα στο περιπολικό της Αμεσης Δράσης.
«Ναι ρε συ» συμφώνησε ο Αριστείδης προσπαθώντας να πνίξει ένα χασμουρητό. «Αντε να τελειώνουμε και με αυτή την κλήση... τι είναι, είπαμε; Κοινή ησυχία»;
«Ναι, ένα πάρτι λέει έχουν οι γείτονες... οι συνήθεις μαλακίες».
«Ρε συ Βασίλη, τι είναι τούτοι εδώ που είναι σκυμμένοι μπροστά, εκεί στο οικόπεδο; Κάτι μαζεύουν από κάτω, βλέπεις»;
«Δίκιο έχεις Αριστείδη... αμάν, την κάτσαμε τη βάρκα... σίγουρα είναι αναρχικοί που μαζεύουν πέτρες! Να, κοίτα, ένας πάει να κόψει κι ένα κλαδί... όχι ρε πούστη μου και σε λίγο θα τελείωνε κι η βάρδια...»
«Κάτσε ρε Βασίλη, σταμάτα λίγο το αμάξι, να βγω με την πιστόλα για να ρίξω μερικές στον αέρα μπας και φύγουν τα καθίκια...»

================================================

Sfairy tale (part 2)
Saturday, December 13, 2008 at 5:00pm

Τα τρία παιδιά άρχισαν να προχωρούν προς το περιπολικό με τα χέρια πίσω, προκειμένου να μη φανεί η έκπληξη. Ο Αντώνης κρατούσε κόκκινα τριαντάφυλλα, η Βάγια κλάδους ελαίας και ο Αλέκος είχε κρυμμένο στα χέρια του το βαρύ πυροβολικό: Μια γλάστρα με έναν ολάνθιστο κρίνο, που η μυρωδιά του και μόνο θύμιζε άρωμα του Παραδείσου.
Ο Αριστείδης Γρηγοροσφαιρίτης άρχισε να πλησιάζει με το χέρι στη θήκη του όπλου, σαν τους καουμπόιδες στις ταινίες του Σέρτζιο Λεόνε, έτοιμος για όλα. Ο Βασίλειος Παιδοκτόνος είχε μείνει μέσα στο αμάξι, για να προσφέρει κάλυψη εάν και εφόσον χρειαστεί, στον ατρόμητο συνάδελφό του. Καθώς οι τρεις φίλοι είχαν πλησιάσει πια τον Αριστείδη σε αρκετά κοντινή απόσταση, φώναξαν με μια φωνή: "Σουρπράιζ, σουρπράιζ!" και έραναν τον αστυνομικό με τα τριαντάφυλλα, ενώ ταυτόχρονα πρόταξαν τους κλάδους ελαίας με ένα αθώο, αγγελικό χαμόγελο ζωγραφισμένο στα εφηβικά πρόσωπά τους.
Ολα γίνονται πολύ γρήγορα για τον Αριστείδη Γρηγοροσφαιρίτη. Το μυαλό του θολώνει. Δεν βλέπει πια την πραγματικότητα, αλλά ταξιδεύει πίσω στο παρελθόν, όταν κυνηγούσε εκείνη την ομάδα αναρχικών που είχαν καταφέρει να τον τουλουμιάσουν στο ξύλο και να τον ντροπιάσουν παίρνοντας το όπλο του, το σύμβολο της επαγγελματικής καταξίωσης, του ανδρισμού και, πάνω απ΄όλα, του μεριδίου εξουσίας που το πεπρωμένο θέλησε να κατέχει σε αυτό το Σύμπαν.
Ναι, τώρα έβλεπε τα πάντα πεντακάθαρα. Ενας πιτσιρικάς του πετούσε πέτρες παντού, σε όλα τα σημεία του σώματος και πονούσε, ούρλιαζε από τους πόνους. Και η κοπέλα... η κοπέλα ήταν έτοιμη να τον χτυπήσει με τα καδρόνια που έκρυβε περίτεχνα πίσω από την πλάτη της... Και ο τρίτος της παρέας, που πλησιάζει επικίνδυνα κοντά, τι είναι έτοιμος να βγάλει; Μα, ναι! Είναι μια μολότωφ! Και είναι έτοιμος να τη ρίξει! Δες το κάθαρμα, πώς χαμογελάει έτσι σαδιστικά... Δεν ξέρει όμως πως δεν είναι αυτός που θα χαμογελάσει τελευταίος...
Ο Αριστείδης Γρηγοροσφαιρίτης κατάλαβε πως έπρεπε να δικαιώσει το οικογενειακό επώνυμο. Η δειλία δεν υπήρξε ποτέ στο αίμα του, πάντοτε έπαιρνε άμεσα ακόμα και τις πιο δύσκολες αποφάσεις. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι και μία ήταν η λύση που υπήρχε διαθέσιμη. Πριν ο Αλέκος ρίξει τη μολότωφ, έβγαλε το όπλο του και πυροβόλησε. Ο αναρχικός έπεφτε στο έδαφος μέσα σε μια λίμνη αίματος και οι δυο φίλοι του τράπηκαν σε άτακτη φυγή, πετώντας βιαστικά στο έδαφος τα πυρομαχικά τους...
------------------------------------------------------------------------------------

Στα τηλεοπτικά κανάλια σήμανε συναγερμός. "Φέρτε πίσω όλους τους συντάκτες και τους κάμεραμεν που ασχολούνται με τη Μονή Βατοπετρίου και ανακαλέστε όλες τις άδειες. Εχουμε θέμα" ήταν το μήνυμα που έπεσε από όλους τους διευθυντές ειδήσεων και σύντομα όλο το προσωπικό βρισκόταν σε θέσεις μάχης. Με έκτακτα δελτία ειδήσεων που παρουσίαζαν το ταχύτερο δυνατό αμοντάριστα πλάνα από όλη την Αθήνα, η ενημέρωση ήταν συνεχής. Από όλες τις λαϊκές συνοικίες, τη Βεγγάλη, τα Καφάσια, την Αλητεία και τον Κηφήνα, εκατοντάδες κουκουλοφόροι είχαν λάβει το μήνυμα και πλησίαζαν προς τον τόπο του εγκλήματος, έτοιμοι να πάρουν εκδίκηση για το αθώο αίμα που χύθηκε στην πλατεία Επτατελείων. Τα κινητά είχαν ανάψει, καθώς περίμεναν τις οδηγίες από το Αρχηγείο.
"Ακούστε προσεκτικά", τους είπε από τηλεφώνου ο Μεγάλος Αρχηγός, που ποτέ κανείς δεν είχε δει το πρόσωπό του, όλοι όμως τον σέβονταν και είχαν ορκιστεί τυφλή υπακοή σε Αυτόν. "Κατ΄αρχάς, μην πειράξει κανείς Δημόσιες Υπηρεσίες. Το Επαναστατικό Κίνημα δεν θα προσφέρει άλλοθι στους υπηρέτες του συστήματος για να την κοπανήσουν από τις δουλειές τους με την πρόφαση των επεισοδίων. Αρκετά πια με τις κοπάνες τους για ψύλλου πήδημα. Εκεί, ας μείνουν κολλημένοι στις καρέκλες τους μπας και κάνουν καμιά δουλειά, έστω και κατά λάθος".
Ολοι κούνησαν με θαυμασμό τα κεφάλια τους ακούγοντας τα σοφά λόγια του Μεγάλου Αρχηγού. "Και με τα μαγαζιά, Αρχηγέ, τι να κάνουμε;"
"Κοσμηματοπωλεία, πολυτελείς καφετέριες, ακριβά εστιατόρια, είδη ρουχισμού και υπόδησης - φίρμες..."
"...Να τα κάψουμε, ε; Να μη μείνει τίποτα;"
"Οχι, ρε βλάκα! Ηλίθιος είσαι; Αυτά δεν θα τα πειράξετε, ανήκουν στους δικούς μας. Τα υπόλοιπα ρημάξτε τα, ειδικά κάτι κουμπιουτεράδικα στην οδό Πουρνάρα γιατί όταν είχα πάει το λάπτοπ μου για σέρβις αρνήθηκαν να μου αλλάξουν την κάρτα γραφικών, τα καθίκια! Αν σας πει τίποτα καμιά γριούλα, απαντήστε πως σεβόμαστε το μόχθο όλων, αλλά είναι κάτι που πρέπει να το κάνουμε για να αποκτήσουν όλοι επαναστατική συνείδηση και να σηκωθούν επιτέλους από καρέκλες, πολυθρόνες, κρεβάτια, ντιβάνια, ανάκλιντρα, καναπέδες και να ενωθούν μαζί μας. Α, και, μια και το θυμήθηκα, αν βρείτε κανένα καλό ανάκλιντρο φέρτε το στα κεντρικά γιατί σε αυτό που είχα έσπασε ο σουμιές".
------------------------------------------------------------------------------------

Στο γραφείο του πρωθυπουργού Μαν. Καραλή τα τηλέφωνα είχαν ανάψει. "Πρόεδρε, τι να κάνουμε; Εχει ξεσηκωθεί ολόκληρη η Αθήνα, γίνεται χαμός παντού. Πρέπει να πάρετε μια απόφαση".
"Μην ανησυχείς, Πετρόπουλε παιδί μου. Τα ρυθμίζω όλα. Ηδη αυτή τη στιγμή έχω μια τηλεδιάσκεψη που θα λύσει το μεγάλο πρόβλημα".
"Ναι, Πρόεδρε; Μιλάτε με τον αρχηγό της αντιπολίτευσης και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας;"
"Οχι, βρε κουτό. Εχω στη μια γραμμή τη γραμματεία της UEFA και στην άλλη τον Πατέρα. Τα κανόνισα όλα. Το ματς του Πανπουθεναϊκού με την Ανηφόρα θα γίνει κανονικά. Εστειλα και όλους τους αστυνομικούς εκεί για να φυλάνε το χώρο."
------------------------------------------------------------------------------------

Στα γραφεία της αξιωματικής αντιπολίτευσης γινόταν ήδη σύσκεψη για το θέμα με όλα τα μεγάλα στελέχη να επεξεργάζονται τις θέσεις του κόμματος για τις ταραχές που είχαν πλέον γενικευθεί.
"Ο πρωθυπουργός ακολουθεί έξυπνη τακτική", σημείωσε ο Πρόεδρος, χαϊδεύοντας απαλά το μουστάκι του. "Δεν στέλνει τα ΜΑΤ να χτυπήσουν παρά μόνο να παρακολουθούν χωρίς να κάνουν τίποτα. Ετσι δεν μπορούμε να τον καταγγείλουμε για δεξιά πολιτική."
"Και τι θα κάνουμε, Πρόεδρε;" ρώτησε με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του ο Ζενιφέλος. "Θα στηρίξουμε την τακτική που ακολουθεί για να μην πουν δεξιούς κι εμάς;"
"Κάτι τέτοια λες, Βαγγέλη, και δεν θα γίνεις ποτέ Πρόεδρος στη θέση του Προέδρου. Φυσικά και θα ζητήσουμε άμεσα μέτρα για την προστασία των μικρομεσαίων που βλέπουν τα καταστήματά τους να καταστρέφονται. Αυτοί εξάλλου μας ψηφίζουν. Ετοίμασε μια ανακοίνωση που να ζητά τα ΜΑΤ να ρίχνουν στο ψαχνό εφόσον χρειαστεί."
"Και το αριστερό μας προφίλ, Πρόεδρε;"
"Φρόντισε, Βαγγέλη, να κοιτάς τις κάμερες ανφάς και δεν θα έχεις κανένα πρόβλημα. Αν σας ζορίσει κανείς, πείτε πως πάνω από το αριστερό προφίλ προέχει το θεσμικό μας καθήκον. Και το θεσμικό μας καθήκον είναι να εναντιωνόμαστε στις αποφάσεις της κυβέρνησης, όποιες κι αν είναι αυτές."

===============================================

http://www.facebook.com/note.php?note_id=40079358765
Sunday, December 14, 2008 at 9:46pm

Στον Περισσό η συνεδρίαση του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής ήταν έτοιμη να ξεκινήσει. Το μόνο που απέμενε ήταν να τελειώσει η συντρόφισσα Αλέκα Παπαβαλέ τη συνομιλία με τη Φιλιππινέζα της:
"...Μα το είπαμε, Φιντελίνα, δεν μπορείς να πάρεις άδεια φέτος τα Χριστούγεννα... Οχι, όχι, το κόμμα αναγνωρίζει το δικαίωμα στην εργασία, όχι στο αραλίκι... Α, και μην ξεχάσεις να πεταχτείς να πάρεις τη μικρή από το αμερικανικό κολλέγιο, γιατί εγώ έχω συνεδρίαση και θα αργήσω σήμερα..."
"Ξεκινάμε, λοιπόν, σύντροφοι, ας δούμε τα θέματα που έχουμε για την ατζέντα της σημερινής συνεδρίασης. Ξεκινάμε, όπως πάντα, με το πρωτοσέλιδο του αυριανού Τριζοφράχτη. Τι προτείνει ο σύντροφος Σπύρος Μαστροχαλατζής;"
"Συντρόφισσα Γραμματέα, νομίζω πως πρέπει να επικεντρώσουμε την αγωνιστική μας δράση και μέσα από το κομματικό έντυπο στις μεγάλες αυθόρμητες αγωνιστικές κινητοποιήσεις του λαού με αφορμή τη φριχτή δολοφονία του δεκαπεντάχρονου στην πλατεία Επτατελείων. Ολόκληρη η χώρα του Πουθενά έχει αναστατωθεί και πρέπει να εκφράσουμε το σφυγμό των απλών ανθρώπων που αγωνιούν για τη νέα ασέλγεια του Συστήματος απέναντι στην αγωνιζόμενη νεολαία".
"Σπύρο, καλά τα λες, απάντησε μετά από λίγη σκέψη η Αλέκα, ξεχνάς ωστόσο μια σημαντική παράμετρο: Ολες οι εφημερίδες που υπηρετούν τον καπιταλισμό και τις παραφυάδες του θα βγουν με τέτοια πρωτοσέλιδα για να πουλήσουν φύλλα. Ο Τριζοφράχτης θα χαθεί ανάμεσά τους. Οχι, σύντροφε. Εδώ είναι που οφείλουμε ως κόμμα κομμουνιστικό και επαναστατικό να δείξουμε τη διαφοροποίησή μας, να αναδείξουμε τα πραγματικά προβλήματα της εργατιάς και να μη γίνουμε η ουρά των κουκουλοφόρων. Βάλτε για πρωτοσέλιδο την απεργία των εργατριών στις βιοτεχνίες εσωρούχων της Ανω Κολοπετινίτσας και στείλτε εκεί κανένα παληκάρι από την Κεντρική Επιτροπή μπας και μαζέψουμε και κανένα βιογραφικό".
"Μα καλά, συντρόφισσα Γραμματέα, με τις κινητοποιήσεις δεν θα ασχοληθούμε καθόλου; Να μη βγάλουμε καμιά ανακοίνωση, κατιτίς..."
"Δε χρειάζεται, θα κάνουμε αυτό που κάνουμε πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις. Ξαμολήστε στα κανάλια τη συντρόφισσα Λιάνα."
-------------------------------------------------------------------

Στη Μονή Πετράκη η Ιεραρχία ήταν εμφανώς προβληματισμένη: "Τι να κάνουμε;" αναρωτήθηκε ο Αγιος Φιλιπποχωρίου. "Κοιμάται για οχτώ μέρες τώρα χωρίς διακοπή. Μήπως πρέπει κάποιος να τον ξυπνήσει;"
"Η αλήθεια είναι πως το παραέκανε αυτή τη φορά. Μην ανησυχείτε όμως, ενημέρωσα τον Αρχιμανδρίτη της Αρχιεπισκοπής να τον ειδοποιήσει. Τώρα που μιλάμε πρέπει να ετοιμάζει την ανακοίνωση προς τη νεολαία", καθησύχασε τους σεβάσμιους μητροπολίτες ο Αγιος Περαχώρας και των Αποκεί Νήσων. "Α, πάνω στην ώρα, πρέπει να είναι ο Αρχιμανδρίτης, του είπα να ειδοποιήσει όταν όλα είναι ΟΚ", πρόσθεσε καθώς σήκωνε το τηλέφωνο που χτυπούσε με το γλυκό και χαρμόσυνο ήχο της γιορτινής καμπάνας.
"Ολα εντάξει, πατέρα Αμβρόσιε; Α, εξαίρετα, εξαίρετα... Ανακοίνωση προς τη νεολαία, τους μαθητές και τον απλό λαό του Πουθενά, πολύ ωραία... Και δε μου λες, έστειλες την ανακοίνωση του Αρχιεπισκόπου με μεγάλα γράμματα στις λαϊκές εφημερίδες, και τον προϋπολογισμό της Εκκλησίας με εκείνα τα βυζαντινά fonts - ψείρες που δεν διαβάζονται ούτε με φακό στον Κόσμο του Επενδυτή, όπως σου είχα πει;"
Για μια στιγμή ο Αγιος Περαχώρας πάγωσε και τα γένια του φάνηκε να ασπρίζουν ακόμα περισσότερο.
"Τι... τι ακριβώς εννοείς όταν λες πως έκανες ένα μικρό λάθος;"
-------------------------------------------------------------------

Η οικογένεια του Αλέκου, μέσα στο βαρύ της πένθος, ετοιμαζόταν σιγά-σιγά για το θλιβερό καθήκον της κηδείας. Ολοι συμφωνούσαν: Η τελετή έπρεπε να γίνει αυστηρά σε κλειστό οικογενειακό κύκλο, ώστε ο νεκρός Αλέκος να μη γίνει για δεύτερη φορά θύμα, πέφτοντας στη βορά των Μέσων και των Κουκουλοφόρων που διψούσαν για ακόμα περισσότερο αίμα. Μια ανησυχία βέβαια υπήρξε για το αν η επιθυμία θα γίνει σεβαστή, ωστόσο οι όποιες αμφιβολίες σύντομα διαψεύστηκαν από την πραγματικότητα: Στη χώρα του Πουθενά μπορεί μεν να υπάρχει ελαστική ηθική σε πολλά πράγματα, όταν όμως πρόκειται για τον πόνο μιας οικογένειας που έχασε το παιδί της, η επιθυμία γίνεται νόμος: Σε κανέναν δεν πέρασε ούτε καν η σκέψη να διαταράξει τη σεμνή τελετή της ταφής του δεκαπεντάχρονου, και η οικογένεια μπόρεσε να αποχαιρετήσει ήσυχα το αγγελούδι της, οδηγώντας το σιωπηλά, με μόνο το κλάμα της μάνας να σπάζει τη βουβή ακολουθία, στην τελευταία κατοικία του,
χωρίς ανεπιθύμητες έξωθεν παρεμβάσεις...
---------------------------------------------------------------------

Ο Αλεξ Κούγκαρ καθόταν στο γραφείο του βυθισμένος στις σκέψεις. "Εσπασα στο ξύλο την πρώην γυναίκα μου, κονταρίστηκα με τον Γαρυφαλλόπουλο, έδειρα όσους διαιτητές βρήκα μπροστά μου που ήταν πιο κοντοί από μένα, βγήκα σε όλα τα κανάλια, ακόμα και των ποταμών, δημοσιοποίησα παντού τη μεγάλη κινητή και ακίνητη περιουσία μου, έγραψα εκεί που δεν πιάνει μελάνι ακόμα και το σύλλογό μου, τι άλλο πρέπει τελοσπάντων να κάνω, Θεέ μου, για να διατηρηθώ στην επικαιρότητα και να συνεχίσω να πηδάω τα καλύτερα μοντέλα της πιάτσας;"
Το τηλέφωνο χτύπησε. Ο Αλεξ Κούγκαρ ένιωθε πως κάποιος εκεί ψηλά τον σκεφτόταν ακόμα. "Εμπρός... ναι, ναι, και βέβαια... έρχομαι αμέσως... Οχι ρε, τρελός είσαι; Από κανέναν δε θα ζητήσεις συγνώμη, θα είναι σα να ομολογείς την ενοχή σου. Εχε μου εμπιστοσύνη και σύντομα θα ζητούν οι άλλοι συγνώμη από σένα."
Ο Αλεξ Κούγκαρ έκλεισε το τηλέφωνο φανερά ικανοποιημένος. "Ναι, θα πηδήξω και αύριο", ούρλιαξε από χαρά. "Είναι θέλημα Θεού."

------------------------------------------------------------------------

Ο υπερήρωας Χίρο Νακαμούρα, άρχοντας του χώρου και του χρόνου, είχε δουλειά να κάνει, μαζί με τον πιστό παιδικό του φίλο. "Αντο, πρέπει να πάμε επειγόντως στη χώρα του Πουθενά, μερικές ημέρες πίσω στο χρόνο. Η ισορροπία του κόσμου απειλείται σοβαρά για μια ακόμα φορά."
"Μιλάς για τα τραγικά γεγονότα που δείχνουν οι ειδήσεις, Χίρο, έτσι δεν είναι; Τα είδα κι εγώ, κοντεύει να ξεσπάσει εμφύλιος..."
"Το ξέρω, Αντο, μην ανησυχείς όμως. Αυτή τη φορά θα τα κάνω όλα σωστά. Θα γυρίσουμε πίσω ακριβώς τη στιγμή που η σφαίρα απέχει μόνο λίγα εκατοστά από την καρδιά του δεκαπεντάχρονου, θα σταματήσω το χρόνο και θα αλλάξω την πορεία της σφαίρας ώστε να αστοχήσει."
"Και σίγουρα είναι πανεύκολο για σένα, Χίρο. Αλλωστε τώρα ελέγχεις πλήρως τις δυνάμεις σου, όχι όπως τότε..."
"Ασε, Αντο, μη μου το θυμίζεις. Ημουν άπειρος τότε... Επρεπε κιόλας να γυρίσω χιλιάδες χρόνια πριν, τότε που στην ίδια χώρα γίνονταν πάλι τα ίδια... Εχουν δίκιο όσοι λένε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται... Μόνο που τότε απέτυχα, η χώρα βυθίστηκε στο χάος, καταστράφηκε και χρειάστηκαν αιώνες για να ξαναδημιουργηθεί, έστω και στην άχαρη σημερινή μορφή της..."
"Τουλάχιστον, Χίρο, όταν ξαναδημιουργήθηκε απέκτησε καλύτερο όνομα. Οπως και να' χει, "Χώρα του Πουθενά" είναι απείρως προτιμότερο από εκείνο το χαζό... μα πώς τη λέγανε;"
"Ναι, ναι... κάτσε να δεις... Α, θυμήθηκα: Ελλάδα."

THE END