32... Κάποιο λάθος...

δεν ειναι ο κόσμος μου αυτός δεν είναι ο τόπος μου, δεν τονε θελω... θελω ήλιο αέρα ουρανό λεύτερα να ανασαίνω... θέλω παιδιά χαρούμενα και λόγια αγαπημένα, ο φόβος ειν ζυγός βαρύς, κι η αδικία βρόγχος... η σκληράδα της ψυχής αβάσταχτο φορτίο, δεν ειναι ο κόσμος μου αυτός ειναι άλλος τόπος, αλλού να παω πρεπει, να παρω όλα τα παιδιά και τα πουλιά, τα δέντρα, και τους γερόντους και τους νιους να φυγουμε μακριά, οσο μακριά φτανει ο νους και αγναντεύει η σκέψη και μελλον άλλο όμορφο να φτιαξουμε μαζί...

Χερι με χέρι ψυχή με ψυχή, να χτίσουμε το τώρα, και για το μέλλον όνειρα να αφήσουμε τριγύρω... Δεν είναι ο κόσμος μου αυτός που ύλη προσκυνάει και σε θεούς αλλόκοτους θυσιάζει τη ζωή... Να φύγω θέλω να χαθώ, με μόνα μου μπαγκάζια, όλα εκείνα τα μικρά και τα άξια της ζωής... Δεν είναι ο κόσμος μου αυτός ο αιματοβαμένος που χέρια ανίερα παντού σου κλέβουν τη φωνή....

Θα πάρω όλα εκείνα που αγαπώ κι αλλού θα παω να ζήσω... να εχω τη φωνή ορθή, και τη ζωή με αξία... κι από όλα τα άλλα τα πολλά μονάχα Ελευθερία, αυτή θα παρω για αρχή αυτή και για σημαία... κι ολοι στον τοπο τον τρελλό θα ζήσουμε ξανά θα χτίσουμε ανθρώπινη και δίκαιη κοινωνία και χωρίς φόβο ονειρα θα κάνουν τα παιδιά...

Χριστίνα Σαββατιανού 2-10-2011