46 .... Θολούρες....

το χειρότερο μεθύσι, το πιο επικίνδυνο, το κανει η επαρση, σε χερια ανόητα, ψυχωσικά, σε χερια που κουβαλούν μύρια κομπλεξ κι ανασφάλειες βρίσκουν οι εφιάλτες της μικρότητας καταφύγιο στη φιλοδοξία της όποιας εξουσίας.... βλεματα βαριά απειλητικά, τα χαμόγελα απαγορευμένα, οι ζωές απροσδιόριστες σε χωρους βιαιους θολούς, χωρίς μπουσουλα, χωρίς ντροπή, χωρίς σκεψη.... οι καιροί σαθροί και βρώμικοι πολύ... για οποιον θέλει τη ζωή ψηλά.... κι οχι μεσα απο αλυσίδες περιοριστικές ειδωμένη... χωρίζω σημαινει στερούμαι, εξαιρώ σημαινει χανω ευκαιρίες, μισώ σημαινει ξεκινώ μια μαχη ανιση θανατερή για το σωμα εκείνο που κοινωνία το ονομάσαν.... και ανθρώπινη μορφή του δώσανε....όλα αυτά στο σώμα αυτό το κάνουνε κομμάτια, κομμάτια σκορπισμένα εδώ κι εκεί σε ατακτη φιγούρα οργανωμένα,... φωνή αηχη φαιδρή, τρομάζει την ησυχία τρομάζει το όνειρο, κι η ουτοπία του γραφικού δίπλα γελά φιλήδονα, δυο ονειρα που στο κενό σας μοιάζουν εφιάλτες....

αυτή τη μορφή την απευχομαι, δέ θελω να τη δω να την ανταμώσω πουθενά.... ειναι μόνο μορφή σκοτεινή σαν του θανατου το οριστικό, και σαν του πόνου το μαρτύριο, ειναι αρρωστη και θλιβερή, ειναι σακκί κενό που πατάει στο κενό.... δε μπορώ τοση αντίφαση πονάει.... θα κουρνιάσω στην αγκαλιά του τρελλού μου για απόψε, μήπως και ενα ονειρα πιο ήρεμο με βρει....
καληνύχτα....

Χριστίνα Σαββατιανού 07-05-2012