τετοιο σπαραγμό ειχα νιωσει μονάχα οταν μου ειπε ο γιατρός οτι θα πεθάνει η μητέρα μου πισω το 2004 μολις 62 χρονών ήταν, αλλά εμένα ηταν βουβός, δεν φοβήθηκα δεν γογγυξα παρά μονον ενα μηνα μετά το θανατό της που τα έβαλα με θεούς κι ανθρώπους που μου την πήραν τόσο βιαστικά....
φοβάμαι φοβάμαι φοβάμαι, φοβάμαι..... σπαραξε η γερόντισσα αυτή που μια ζωή με βιβλιάριο απορίας μεγαλωσε ενα κορίτσι μονάχη της, μια ολάκερη ζωή.... οσο θυμάμαι.... τώρα σπαραξε.... φοβάμαι φοβάμαι... φοβάμαι φοβάμαι.... φοβάμαι....
αναρρωτήθηκα αραγε φοβάται τούτη την υπολοιπη ζωή? ή φοβάται να πεθάνει έτσι αδικα???? μα κανείς απάντηση να μου δώσει...Η πόρτα κλειστή, και μόνο ο σπαραγμός ταξίδεψε στον ήχο και ήλθε και εβαψε γκρίζες τις πεταλούδες και τα λουλούδια τα πολύχρωμα που επλεκα εκείνη τη στιγμή.... φοβάμαι....φοβάμαι.... φοβάμαι... ξανά και ξανά σπαραγκτικά....
Σήκωσα το τηλέφωνο πήρα το Φροσί μου και της ειπα οτι την αγαπάω πολύ... μια αγκαλιά που ξόρκισε το φόβο αυτόν και το σπαραγμό....
στις ειδήσεις στο ραδιόφωνο ο μπενυ και το κουβέλι με τον τσιπρα να διασαπαθίζουν ψέμματα τσουβάλια, υποσχέσεις κι ισοδύναμες καταδίκες..... Ξέρεις κι εγώ Φοβάμαι..... ΜΑ μπορώ ακόμη ΝΑ ΑΓΑΠΩ......
(Χριστίνα Σαββατιανού 07-09-2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....