γέροντες πολλοι κι αλλοι νέοι σιωπηλοί ολοι μαζί μα τόσο μονοι.
ο ουρανός κλειστός θυμωμένος βαρύς, καταιγίδα εγκυμονεί καταιγίδα και φωτιά φτυνει....
δυο νότες σε ενα ξεχασμένο ραδιόφωνο, μια φωνή χωρις πρόσωπο βάλσαμο γίνεται, δυο λεξεις μια καληνύχτα, μια ευχή, ενα παράπονο....
ποιος ξέρει ποσοι κάθε νύχτα αγρυπνοι μένουν ψάχνονας τη ζωή που άξαφνα εφυγε απο τα χέρια τους?
ποιος ξερει ποσα ραδιόφωνα γίνονται παρέα, ποσες οθόνες βάλσαμο, ποσες νύχτες εφιαλτες, ποσα πρωινά ευχές να μην έλθουν!
δε μου αρέσει ο κόσμος που μας φτιαξανε αλήθεια, και έχω χάσει εκείνον τον τρελλό μου τελευταία...
κρυφτηκε σε μια γωνιά ενός δρομου γεμάτου δακρυγόνο και καπνογόνο, κι εκτοτε χάθηκε απο διπλα μου...
μονο στα χαμόγελα τα αναρχικά των αόρατων φιλων, των μικρών αγγέλων μου καρφιστώνει μηνύματα κρυφά πως ειναι εκεί εξω και με περιμένει μαζί με τη ΖΩΗ...
(Χριστίνα Σαββατιανού αποψε που δε θυμαμαι ποσο εχει ο μήνας Φλεβάρης του 2013)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....