Ημ/νία 29-04-2004Ώρα 23:19
Κι αν κάποτε τα αστέρια μου τελειώσουν, κι αν της ζωής το όνειρο ξυπνήσει ένα πρωί... θα ναι ρηχός ο ποταμός, θα ναι η μέρα άδεια...
Τα χέρια του νοστάλγησε, τα μάτια τις οσμές του... μια άδεια λέξη μια στιγμή με βλέμμα γόνιμο...
Κι αν θα γυρίσω πίσω μου τι θα μου δειξεις τώρα? τι θα ναι θαύμα και πρωτιά να αφήσω στα παιδιά? σκίστηκε η ανάσα μου σκίστηκε η ψυχή μου στα δυο ο κόσμος σκίζεται την ώρα που λυγίζω...
Κλείνω τα αυτιά, τα μάτια μου, κλείνω και τη ψυχή μου... κατέβασε ρολά αγάπη μου η ζωή... πάει γι άλλο αστέρι...
Κατέβασε ρολά αγάπη μου η μέρα... πάει στης νύχτας το αγκάλιασμα, πάει για να κρυφτεί... πάει και η μικρή ελπίδα, εκείνη που ανθιζε του χαμογέλιου τη φωτεινή σκιά, εκείνη που άδραχνε της δύναμης τα χέρια και ανέβαζε ψηλά τη κεφαλή... πάει....
Κι εγώ αξημέρωτα όνειρα αποφεύγω... του ύπνου το μαρτύριο μήπως και παρατείνω, μήπως και με το ξύπνημα τελειώσει κι η ζωή....
........ (απ το πουθενά)
Χριστίνα Σαββατιανού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....