σαν παραξενο συναντήσει το παραλογο, σκάει το πηχτό το μαυρο του παράλογου και πνίγει σκοτεινιάζει τα παντα γύρω μαυρο ανίερο πεπλο, χωρις φως χωρις κατανόηση χωρις σκεψη χωρις ντροπή, όλα ισα να φαινονται αλλιως, κατι που να μοιάζει φυσιολογικό σε καποιον ψευτικο καθρεφτη μεσα....κι εκεί χωρίς ήχο μονάχα βουβή οργή, σιωπή πηχτή, στέκει η ψυχή να αποφασίσει.... δικαιο, αδικο, σωστό, λάθος, θέλω, πρέπει, μπορώ, αντεχω, υπομένω, υποχωρώ, ή προχωρώ.... για που? γιατί?
δεν είναι η θεση σου εδώ, μα ούτε κι εκεί... πουθενά δεν υπάρχεις, πουθενά δεν χωράς... και παλι φταις, φταις, φταις, που εισαι εσύ, που στεκεις παντα καθαρά χωρίς τιποτε κρυμενο χωρις προσωπα και προσωπεια, χωρις μασκες και γυαλίσματα χωρις στολίδια, ετσι απλά εισαι εκεί εισαι εσύ....
κι ολοι ζητάνε κι άλλο κι άλλο, και σκοτάδι φτυνουν κι εγωισμό, και μίσος σε εσένα που εισαι εσύ... χολή βρωμιά απαίτηση μια φυση απατηλή...
τιποτε δεν ειναι στη θέση του, τιποτε δεν θα βρει ξανά τη θεση που του πρεπει, το παράλογο ειναι μονάχα εκει με το πηχτό του σκοτάδι στολισμένο, σε φοβίζει σε τρομάζει σε πληγώνει, κι εσύ απλά... εσύ....
επίθεση, ή αμυνα, μένω ή φευγω, αντεχω κι υπομένω, ή διαλύω κι αλλάζω?
αυριο... αν ξημερώσει παλι αυριο, θα δω....
Χριστίνα Σαββατιανού 02-03-2014
Μήπως τώρα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορείς να είσαι και αυτού του κόσμου χωρίς να του ανήκεις...