Θολούρες 67.....

πάντα οι ποιητές ξέραν καποιο μυστικό... το λεγαν αηχα όμως, και λιγοι καναν τον κόπο να το ακουσουν, να το αφουγκραστούν...

και τωρα, εδω, χαιδευοντας τις λεξεις τους εμεις οι σκλάβοι, κλαιμε για οσα δεν κερδίσαμε και για οσα χασαμε απο εκείνα που άλλοι για εμας κερδίσαν, κι οι αλλοι μετα απο μας θα βρίζουν και θα φτυνουν σε ταφους κενούς επανω, κενούς ανθρωπιάς, με κουφαρια ατολμα γεματους...

πάντα καποιοι μυστικό ειχαν καρφιτσωμένο στις λεξεις οι ποιητες μα εμεις στα βολικά κουτιά μας ξεχασμένοι τους αγνοούσαμε γιατί μας θελαν ζωντανούς να προχωράμε σε άβολα σοκακια, με ηλιο και με αγιόκλημα, και με πορτες ξεκλειδωτες και τα κλειδιά σε γλαστρες με κοκκινο και βυσσινί πηχτό στολισμένες....

δεν ακουσαμε τους ποιητές εμεις οι βολεμένοι.... τους προσπερασαμε και κλεισαμε τη πορτα με το κλειδί....

κι η γλαστρα ξερανε, και ο ηλιος εβασίλεψε....

κι η γροθιά εμεινε εναν τοιχο να στολίζει με σταλες κοκκινο με μαυρο απο του καιρού το διαβα....

πάντα κατι μυστικό είχαν να πλάσουν οι ποιητές με λεξεις χρωμα κι αρωμα, με τη ψυχή γεμάτη προσδοκία....

τωρα οι λεξεις φτωχυναν ξεχαστηκαν κι εμεις ακουμε το κενό και χειροκροτάμε ολοι μαζί κοπάδι αδιαφορο και μαδημένο....

παντα αγαπουσα τους ποιητές τις λεξεις τα μυστικά τους....

(Χριστίνα Σαββατιανού 06-2014)




Η διαθήκη μου
Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ’ αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός.
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί – εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χαιρετάει απ’ την εξέδρα ώρες
ατελείωτες τις παρελάσεις
σ’ αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε πάλι σ’ όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ’ όλα τ’ ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ’ όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές στις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό τους.
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ’ αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ’ όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.


Υστερόγραφο
Η διαθήκη μου πριν διαβαστεί
– καθώς διαβάστηκε –
ήταν ένα ζεστό άλογο ακέραιο.
Πριν διαβαστεί
όχι οι κληρονόμοι που περίμεναν
αλλά σφετεριστές καταπατήσαν τα χωράφια.
Η διαθήκη μου για σένα και για σε
χρόνια καταχωνιάστηκε στα χρονοντούλαπα
από γραφιάδες πονηρούς συμβολαιογράφους.
Αλλάξανε φράσεις σημαντικές
ώρες σκυμμένοι πάνω της με τρόμο
εξαφανίσανε τα μέρη με τους ποταμούς
τη νέα βουή στα δάση
τον άνεμο τον σκότωσαν –
τώρα καταλαβαίνω πια τι έχασα
ποιος είναι αυτός που πνίγει.
Και συ λοιπόν
στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις
από φωνή
από τροφή
από άλογο
από σπίτι
στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:
Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.