Μικρές δειλές κορυφώσεις ξεγελούν. Χαράζουν εντυπώσεις ευφορίας, οργασμού, ανάτασης, κοινωνίας ψυχής…
Βάραθρα γιομάτα αιχμές οι στιγμές στο πλήθος τους. Στίγματα και χαρακιές που τους κόμπους κάνουν πιο σφιχτούς, ανθεκτικούς…
Εξάρτηση η μυρωδιά του… Ανάγκη η αίσθησή του να γιομίζει το χώρο
Εξάρτηση η τσαλακωμένη φασαρία της σιωπής του… Ανάγκη ο θόρυβος της παρουσίας του να ξορκίζει τη μοναξιά…
Εξάρτηση το δάκρυ του ανεκπλήρωτου θέλω μου… Ανάγκη του χαμόγελου του αυθόρμητου το σ’ αγαπώ του…
Γιόμισε το ποτάμι τούτο της ζωής μου, βροχή από τα μάτια… Ξεχύθηκε στη μέρα και στη νύχτα να κάνει συντροφιά, να ξεπλύνει το κενό τους, να δροσίσει την έλλειψη, να φύγει…
Γιόμισε ανεκπλήρωτα όνειρα, ώσπου τα όνειρά γίναν απαγόρευση…
Γιόμισε μικρή εξάρτηση τον φόβο να τρομάζει.. να φεύγει να χάνεται…
Μοίρασμα την έντυσα και τη βολτάρω στα πάρκα και τις πλατείες. Καλή δικαιολογία θαρρώ το μοίρασμα…
Κι όμως όλα στα δυο είναι πλασμένα. Κι εκείνα τα μονά τα κύτταρα ακόμα στα δυο χωρίζουν και γεννούν ζωή…
Εξάρτηση, Φύση, Νόμος, Πλάνη, Δικαιολογία, Ψέμα. Τι απ’ όλα να κρατήσω; Τι να βάλω ζύγι κι αλφάδια στην πορεία;
Βρέχει πάλι μικρή εξάρτηση απ’ τα μάτια…
Στεγνώνει στο χρόνο η ψυχή! Βροχή στη βροχή, στάλα τη στάλα άδειασε η καρδιά ξεχάστηκε στρέβλωσε… Σβήνει η φωτιά… Ξεθύμανε το θέλω…
Σ’ ακούω που κοιμάσαι και χαίρομαι που είσαι εδώ.
Στης μέρας το ταξίδι όμως λυπάμαι, γιατί τα μάτια σου δεν με αναζητούν… Ξέρουν, είμαι εδώ…
Εξάρτηση ή κοινωνία;
Εξάρτηση ή μοίρασμα;
Εξάρτηση ή έρωτας;
Εξάρτηση ή αγάπη;
Τι κουβαλάει τούτη η εξάρτηση κρυμμένο που με κάνει να σε πονώ;
Της φύσης την προσταγή για κείνο το «δύο»;
Της μοναξιάς την κραυγή για μια παρουσία;
Του φόβου το αγκρίφωμα για ένα χέρι βελούδο ντυμένο;
Τα μάτια που ποθούν να κοιταχτούν;
Τα μαλλιά τα ξέπλεκα που με λυγμό ποθούν ένα χάδι;
Εξάρτηση η ανάσα σου στου ύπνου το σεργιάνι… Παρέα και νανούρισμα…
Είναι εκείνη η ώρα που είσαι κοντά, πού γίνεσαι ένα…
Κουλουριάζομαι όμοια με έμβρυο πάνω σου… Ζεστασιά μοιράζομαι στην πιο βαθειά στιγμή σου… Δεν φοβάμαι ησυχάζω…
Τότε που είσαι κοντά, που γίνεσαι ένα, που είσαι εδώ…
Αγαπώ του ύπνου σου την αγκαλιά που σε αφήνει δίπλα μου έτσι απλά, απλόχερα.
Τότε μονάχα είσαι κοντά, τότε γίνεσαι ένα, τότε μονάχα είσαι εδώ…
ΟΧΙ δεν είναι εξάρτηση
Είναι φύση.
Είναι εκείνη της ψυχής η κοινωνία που λύνει τους κόμπους που ξεχνάει που αφήνεται να πλανηθεί να γιομίσει υφές λεπτές αράχνινες θαρρώ… χωρίς ισορροπία… Απλά είναι…
Είναι αγάπη γλυκιά μου εξάρτηση…
Έρωτας είναι, όχι εξάρτηση…
Κοιμήσου… κι εγώ τα όνειρά σου θα φυλάξω μέχρι να ρθεί το φως…
Είμαι εδώ…
Χριστίνα Σαββατιανού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....