Χρώματα...

Λευκό... Χρώματα, σχήματα, ήχοι, γεμίζουν τη σιωπή της καταιγίδας.
Λευκό... Φως, αέρας που τραγουδά με χίλια χρώματα και δοξαριές χαράζει με
χίλια φώτα.
Λευκή νύμφη... Αρπίζει το κορμί της στους ψίθυρους της στοιχειωμένης νύχτας.
Λευκό... Χρώμα που αποσυντίθεται και δίνει ζωή στις πληγές των καρφιών.
Χρώματα χίλια... Με θόρυβο διαταράσσουν την γαλήνη των αποχωρητών.
Κόκκινο... Αισθήσεις ξυπνούν μαγικά και πονούν την ησυχασμένη τάξη της
σκέψης.
Λευκό... Κόκκινο... Πυροτέχνημα απλώνει ηχηρά πλοκάμια μπροστά στην πηγή του
φωτός.
Σιωπηλά διακριτικά χρωματισμένα λόγια εκπέμπονται από μάτια άχρωμα, σβηστά,
θλίψη γεμάτα.
Κίτρινο... Φθινόπωρο κλαίει φύλλα στον τάφο του μικρού καλοκαιριού.
Καφέ... Ζωές γεννιούνται και χάνονται μέσα στην ποθητή καυτή αγκαλιά σου.
Πράσινο... Νέα ζωή γεννιέται σαν αχτίδα μέσα από τα σπλάχνα της μάνας γης.
Πορτοκαλί... Αγγίζεις το νου με μελωδίες γαλήνης κι αρμονίας, με γεύσεις
μεστές με μυρωδιές από μπαχαρικά απ την Ανατολή φερμένες.
Γαλάζιο... Πέπλο στης αγάπης το χέρι, στολίδι κρεμασμένο μέσα σ απέραντο
ουρανό.
Μπλε... Βαθειά νερά, σκοτεινά καλούν κοντά του σ' απύθμενη βουτιά την ψυχή
την αγνή που αναζητά.
Γαλάζιος γλάρος, στην αγκάλη τ' ουρανού φτερουγίζει, σ' αόρατο στερέωμα
χάνεται... Πάει...
Λευκή πηγή... Δύναμη ζωής, μέσα σε κοιλάδα κρυφή μαγική με νούφαρα και
ξωτικά σπαρμένη.
Χέρια που τρέμουν... Ανοίγουν ψηλά το χρώμα του άπειρου να απορροφήσουν.
Χείλη διψασμένα...κόκκινα...Πόθος, ανάγκη, αγάπη και ψέμα σκορπισμένα στον
άνεμο κομμάτια.
Κόκκινο... Φωτιά αναβλύζει απ' την ψυχή, θεριεύει, κυριεύει, καταστρέφει.
Λευκό... Σιωπή, αρχή, τέλος, όλα σαν πανηγύρι τρελό χορεύουν εδώ.
Πρόσωπα χλωμά... Κόμποι ιδρώτα και αίμα ενώνονται, δημιουργούν γεννούν
οράματα.
Μαύρα σύννεφα... Οργή, καπνός, φωτιά, κίνδυνος, γιγαντώνουν κι
απειλούν...Φοβάμαι.
Γκρίζο στερέωμα... Σκόνη, στάχτη, τα πόδια χάνονται σε άπειρο κενό
Ήλιος... Φως... Λευκό γιορτή και ήχος, παιχνίδι με όνειρα... Ξημερώνει
χαμογέλα.
Λευκή ανάσα... Πνοή απ' της σοφίας την πηγή. Τα χέρια σηκώνω σε προσευχή.
Εσπερινή βροχή... Θολό χρώμα από του τάφου τη γωνιά ξεθαμμένο... Νυχτώνει
ξανά.
Χρώματα... Φάσμα, ανείπωτη ομορφιά ξεπετιέται. Από το νου του ήχου και της
μελωδίας χρώμα.
Λευκό... Πυροτέχνημα χρυσό, σκάει κι αναλύεται σε όλα της ζωής τα υφάδια.
Κόκκινο βαθύ... Κακό στου αρπακτικού τα μάτια... Πείνα, οργή, κορεσμός,
φύση.
Άπειρο... Χωρίς χρώμα μαγνητίζει, χωρίς φως ο νους υποχωρεί. Σ' αγαπώ.
Πράσινο... Κοράλλια αγκαλιάζουν πέτρα, αγγίζω, νιώθω, ηρεμώ, ελπίζω ίσως...
Αισθήσεις... Απρόσωπες μορφές ζωντανεύουν φαντάσματα. Χίλια χρώματα ξυπνούν,
εκρήγνυνται
Σιωπή... Πάγος γαλάζιος, κρύος. Κάτι απ' του θάνατου την ανάσα εγκυμονεί.
Φως... Χρώμα... Από του ήλιου την καρδιά παίρνω χρώμα και παίζω. Είμαι πάλι
παιδί. Γελώ...
Χρυσό... Αστέρι, αγέρας και ζωή. Οδηγός. Το τέλειο στοιχειώνει. Είναι
όμορφο, έτσι τόσο απλά.
Φως συνθέτει σκιές. Μάτια κλειστά, αντιλαμβάνονται τη σιωπή και πονούν στο
άγγιγμά της. Χρώμα καυτό.
Καταιγίδες χρωμάτων ξεσκίζουν το είναι, καθαρτήριο και λύτρωση για τα
αισθήματα.
Χρώματα μύρια. Ουράνια τόξα, αγάπη φέρνουν κι υποσχέσεις. Η καρδιά ξυπνά.
Ήλιος, γέλιο, χαρά.
Ήλιος μακρινός, παγερός. Οι ερημίτες τη ζέστη του δεν φτάνουν. Κουφάρια
γίνονται. Λευκό σχήμα και Γνώση. Φως.
Φωνές ζωγραφίζουν γκρίζες σκιές. Άχρωμα όνειρα ξεριζώνουν τις ελπίδες του
νου. Καλημέρα
Ηλιαχτίδες απλώνουν μεταξένια δάχτυλα σε γη κι ουρανό. Αγγίζουν και
δημιουργούν.
Κι αν η ζωή σας χρώμα δεν έχει, κοιτάξτε ένα παιδί. Με το χρώμα των ματιών
του βάφει σπίτια, με το χρώμα της ηλικίας του ζωγραφίζει λουλούδια, με το
χρώμα της ψυχής του σκαρώνει παραμύθια για μικρούς και μεγάλους.
Κι αν μακριά πολύ στέκεται τούτο το παιδί, κοιτάξτε στον καθρέφτη...
Κοιτάξτε βαθειά και το παιδί που κούρνιασε από χρόνια μέσα σας ξυπνήστε.
Δώστε ξανά ζωή σε τούτο το μικρούλι και η ζωή σας χρώματα ευθύς θα
πλημμυρίσει.
Κι όταν το χρώμα θέση στην εικόνα σας θα έχει βρει, κανένας σας δεν
πρόκειται ποτέ ξανά να φοβηθεί....

Χριστίνα Σαββατιανού (απ τα παλιά)