Ελαφίσιο, δάκρια, όλεθρος, συγνώμη, ελπίδα.
==============================================
Μου έδωσε ο φίλος ο shades τούτες τις λέξεις, για να σκαλίσω το νου μου, να γράψω μια ιστορία να βρω εικόνες και σχήματα μεσα σε αυτές... αλλά για πρώτη φορά στη ζωή μου το μόνο που βλέπω μεσα σε λέξεις είναι το γκρίζο... δεν βγαίνει κάτι άλλο, γκρίζο στάχτη, πυκνος καπνός, γκρίζος ουρανός φορτωμένος με θάνατο, από κείνον που εσύ κι εγώ παράγουμε με τη ζωή μας...
δεν βγαινει ιστορία γλυκειά, ούτε ελπίδα βγαινει, μια και όλοι μου λενε άν ξαναγίνει απ την αρχή, εσύ δεν θα σαι εδώ να το δεις... και τι να δώσω σαν υπόσχεση στα παιδιά? του ολέθρου το χρώμα, της αμέλειας τις στάχτες, της αδιαφορίας τη πικρή μυρωδιά καμμένης σάρκας, της απληστίας τον ήχο που τρίζει καθώς σκάει ο καιγόμενος κορμός?
τι υπόσχεση να δώσω για το αυριο σε κείνους που αγαπάω, να τους πω πως ο θεός θα μας λυπηθεί και η βροχή δεν θα ρθει να μας πνίξει;
Πως να την κάνω την οργή μου παραμύθι; την ώρα που ανθρωποι αφήνονται να πεθάνουν σαν τα ζώα σε ΄βρώμικους διαδρόμους νοσοκομείων, και ζώα ψήνονται μέσα στο σπίτι τους γιατί καποιος από εμάς δεν ήταν εκεί...
Συγνώμη να ζητήσω απ τα παιδιά γιατί ήμουν κι εγώ κομμάτι του σαθρού κόσμου που τα περιμένει; αντε και το ζήτησα αυτό κάνει τον κόσμο τους καλύτερο;
δεν μπορώ να γράψω όμορφα, γιατί ομορφιά δεν βλέπω... δεν μπορώ να ελπίσω γιατί η ελπίδα καιγεται μέρα τη μερα σπιθαμή τη σπιθαμή πότε εδώ ποτε σε ενα νησί πότε στα βόρεια... δεν μπορώ να δακρύσω γιατί το δάκρυ στεγνώνει πανω σε βρώμικα σεντόντια στα στριμωγμένα κρεβάτια του πόνου των ανθρώπων, των συνανθρώπων μου, κι όλα αυτά γιατί καποιος δεν νοιάζεται... Εκείνος που εγώ κι εσύ εμπιστευτήκαμε και του αφήσαμε στα χέρια και στη κρίση του τις ζωές μας...
Φωτογραφίες μόνο μένουν να θυμίζουν τα ελαφίσια μάτια, λίγο πριν τα αφανίσει η καταστροφική αδιαφορία μου, πως να γράψω για αυτό χωρίς ντροπή; πως να κοιμηθώ χωρίς εφιάλτη;
δεν γράφω με τούτες τις λέξεις τίποτα, όχι τώρα τουλάχιστον, θα παω να χώσω τα χερια μου στο χώμα να λερωθώ με της γης τα καμμένα σπλάχνα πρώτα μήπως κι εκεί εχει κρυμμένη ελπίδα, τότε θα γράψω κάτι, κάτι όμορφο που το αύριο θα ντύσει με στοργή...
Χριστίνα Σαββατιανού 12-07-2007
Κι όμως καλύτερα το έκανες!!! Έγραψες αλλα αυτή τη φορά όχι με πένα αλλά με πόνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι να έρθει η ώρα που να μην έχεις τέτοιες εικόνες σαν έμπνευση.
'...πως να κοιμηθώ χωρίς εφιάλτη;"
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΩΣ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΕΦΙΑΛΤΗ;
ΠΕΣ ΜΟΥ, ΠΩΣ;;;;;
Γλαρένιες αγκαλιές
΄΄ισως εάν εχει κάνει ο καθένας μας εκείνο που ορίζει η συνείδησή του γλαρένια μου... ενεργά χωρίς βολέμματα και υπεκφυγές ίσως τότε οι εφιάλτες λιγοστέψουν
ΑπάντησηΔιαγραφήαρχίζει η συλλογή υπογραφών για το περιβάλλον σήμερα δειτε το μπλογκ της αναδάσωσης για πληροφορίες - αύριο θα ανεβάσω ποστ με τα νέα από τη συναυλία, και πως πήγαμε για αρχή...
σήμερα συναντιόμαστε στις 7 στην πλατεία Κλαυθμώνος για λιγο συντονισμό ή ανεξάρτητα ο καθένας τυπώνει τη φόρμα συλλογής και κανει οτι μπορεί καλύτερο και θα υπάρξει ενημέρωση για την συγκέντρωση και διαχείρηση των υπογραφών σύντομα...
αντε να γίνουμε πολίτες κι όχι οπαδοί...