Τη συντροφιά της μάνας στη δύση... της μέρας, του κόσμου, της ζωής...
εκείνη την απόμακρη εγγύτητα, που η άδολη αγάπη κουβαλάει σε γερμένους ώμους φορτωμένη...
κι εκείνο το αχνοάγγιγμα στο χέρι, με του ματιού την άκρη τη στιγμή που όλα τα άλλα έχουν χαθεί... τη στιγμή που λες... "κάποιος να με προσέχει"...
Χριστίνα Σαββατιανού - 18/10/2007
Η αληθινή ζωή. Το μεγαλείο του μόχθου και της στοργής.
ΑπάντησηΔιαγραφήέτσι είναι φίλε μου... όταν ο χρόνος φεύγει, μένει ο μόχθος κι η στοργή, να θυμίζει ότι η ζωή δεν σταματά, ότι πάντα υπάρχει το μετά... στης μάνας το χέρι το ροζιασμένο και στου παιδιού την ανάγκη και την έννοια μαζί... κι ας θυμίζει ετούτο μοναξιά...
ΑπάντησηΔιαγραφήοι εικονιζόμενοι είναι μάνα και γιος...
πάντα υπάρχει το μετά...μόνο που δεν είναι το 'μετά" που θέλουμε ..
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλή εβδομάδα
φιλιά