Μία απολογία, και όχι καταγγελία, ήρθε στην «Ε» από τον Γιάννη Βαρελλά, ένα από τα θύματα των πυρκαγιών που έπληξαν την Πελοπόννησο. Αφορμή γι' αυτό το γράμμα είναι, όπως λέει, η ανάγκη να απολογηθεί γι' αυτά που δεν τόλμησε να πει στη μητέρα του την ώρα που αντίκρισαν μαζί τα ερείπια, από «μια διείσδυση μέσα του των χειρότερων που δεν έζησε», αλλά και μια «αταίριαστη ελπίδα».
Γεννημένος στο χωριό Χρύσαφα, κοντά στον Πάρνωνα, ο Γιάννης Βαρελλάς είδε το πατρικό σπίτι του, το πρώτο που συνάντησε η φωτιά, να καίγεται και ένα μεγάλο μέρος της κτηματικής του περιουσίας να καταστρέφεται. Σήμερα επιθυμεί, για λίγο, την προσοχή μας. Ας τον ακούσουμε...
«Το είδες, μητέρα; Δεν το γνώρισες; Είναι το σπίτι μας, καλέ. Σε μια "αστεία" εκδοχή διαλυμένων πραγμάτων. Να, εκεί ήταν το ψυγείο των υπερφορτωμένων υπερβολών σου. Πιο δίπλα ο καναπές των σιωπηλών ωρών με τον πατέρα δίπλα και την τηλεόραση σε ανοιχτή έφοδο στον ήδη ενημερωμένο σας χώρο. Το τραπέζι με τα χίλια μύρια καλούδια ακόμα πιο κει. Δεν βλέπεις τίποτα; Ούτε κι εγώ. (...)
Στην κοντινή απειλή του φλογερού σκότους καταστρώναμε όλοι σχέδια επιτυχούς αντίστασης, αλλά ξεχάστηκαν μόλις ήρθε. Και 'κάναν όλοι πιο μέσα. Στα δικά τους μέρη, στα δικά τους σπίτια. Δεν έφταιξε τίποτα άλλο, τώρα καθώς τα σκέφτομαι, περισσότερο, απ' ό,τι η γεωγραφία του χώρου, που έφερε το δικό μας σπίτι σε μια άτυχη θέση σε σχέση με τη φωτιά. Δεν ήταν δυνατόν να προλάβουμε κάτι παραπάνω από αυτό που προλάβαμε.
Θα μου πεις τώρα βέβαια εσύ γιατί δεν έφτασε βοήθεια από το κράτος. Η ασφάλεια των πολιτών! Ναι, έχεις δίκιο, αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Κατά έναν γνωστό πια λόγο, η βοήθεια είναι πάντα αλλού από εκεί που τη χρειάζεσαι. Το μυαλό μου έχει ήδη φύγει από αυτούς και στέκεται λίγο στο "Υπέροχα Μονάχοι". Ετσι θα σου το περιέγραφα πιο πριν αν με ρωτούσες. Αλλά τώρα δεν το βλέπω έτσι. Μονάχοι ναι.. Υπέροχα όχι... γιατί εξαιτίας αυτής της μοναξιάς συντρίφτηκε ο δικός σας μαγικός κόσμος των καθημερινών συναντήσεων με τα πράγματα του σπιτιού, που ήταν μια προέκταση της ύπαρξής σας. (...)
Αλλωστε, πώς να λογαριάσεις τοίχους γκρεμισμένους και φωτιές που τους κατασπάραξαν μπρος σε μια ζωή που σώθηκε. Μια γριούλα ήταν. Ισως και να μπορούσα να το σώσω αν ερχόμουν πιο νωρίς και την άφηνα μονάχη. Αλλά δεν το μπόρεσα.
Τώρα κάθομαι και αντικρίζω μαζί σου τα τόσο όμορφα μαζεμένα ερείπια μπρος μου. Και πλάγια σε κοιτώ καθώς σου μιλώ από μέσα μου, για να βλέπω και τον πατέρα, που καθισμένος πάνω στα χαλάσματα αφουγκράζεται τις επόμενες στιγμές του, που ποτέ ξανά δεν θα 'ναι ίδιες με πριν.
Μα τι κάνεις όμως τώρα; Φοράς και πάλι την ποδιά της νοικοκυροσύνης; Μπορείς τόσο γρήγορα; Μπορείς. Το ξέρω. Το μαρτυράει ένας φαιδρός ήλιος που πέρασε μέσα από το γκρεμισμένο παράθυρο και τρεμοπαίζει ανάμεσα στις αποφάσεις σου. Το μαρτυράει μια ασύμμετρη αντιστοιχία της "φορεμένης" απειλής με την πυγμή της θέλησής σου και μια ανυπόφορη γλυκιά αίσθηση ξαναδημιουργίας που με γεμίζει από παντού σαν σε κοιτώ.
Πάμε λοιπόν μητέρα; Πάμε. Σήκωσε το πρώτο ερείπιο. Σε ακολουθώ...».
για την αντιγραφή...
ΑΝΤΩΝΙΑ ΞΥΝΟΥ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 07/09/2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....