Μεσημεριανό...

Σήμερα το μεσημέρι ήρθε νωρίς...

αλλιώτεψε ο χτύπος της καρδιάς
σκίστηκε από το θέλω...
Ο νους σατράπης λάκισε και κίνησε για αλλού..
άφησε χέρια αδειανά, άφησε μια πνοή ζωής...

Η ώρα πέρασε γοργά σα βιαστικό πουλάκι
έφυγε η μορφή η αγγελική πάνω σε ένα φτερό...
μεγάλωσε η πίεση, οι φλέβα πάει να σπάσει...
το θέλω γίνηκε θεριό, πεινάει για ψυχή...

Κι όμως εσύ δεν μ άγγιξες, κι εγώ χαζογελάω...
μια μυρωδιά παράξενη γιομίζει το κενό...
μια μυρωδιά από πασχαλιά κι από κορμί βρεγμένο,
και μια σκιά που φώλιασε στην άκρη του μυαλού...

Πότε θα φύγει η οργή το πρέπει και το οχι?
πότε το χέρι το ζαβό πάνω σου θα σταθεί?
πότε θα αγγίξει η ψυχή το χείλι το βαμμένο?
πότε αλήθεια ο δεσμός θα τρέξει να κρυφτεί?

Σε ταξιδεύω χρόνους δυο μέσα σε δυο λεξούλες...
Τις ντύνω ρούχα πλουμιστά τις πλένω τις στολίζω...
Αγγίζω μύχια όνειρα, σφαλίζω τις στιγμές...
Κι όταν ζυγώνει η στιγμή ο νους τρεμοκομπιάζει...
οι λέξεις γίνονται πνοές και μάσκες κυνηγούν...
χτυπάει η σκέψη μέσα, μου πανάκι σε μπουρίνι...
κι η όψη σου μικρό σπαθί, τρώει τα σωθικά...
φωτιά αγέρας και νερό και των χειλιών η άκρη...
γιομάτη πετροκέρασα λιβάνι και μυρτιές...

Χριστίνα Σαββατιανού (2003)