Σπέρνω αγκάθια στο στρατί... το δρόμο να μη χάσω...
γιομάτη φύλλα η ψυχή... φύλλα καλοκαιριού...
Ο ουρανός απόμακρος, σκυθρώπιασε γκριζάρει...
δυο στάλες ΄γέλιο άφησε, και κίνησε για αλλού...
Μέσα από όνειρα μουντά... μέσα από κοχύλια
δυο χάρτινα φιλιά σταμάτησαν... αγγίξανε τα χείλια...
θα δούμε είπε.... κι έφυγε, χωρίς να τη κοιτάξει,
θα δούμε ακούστηκε η φωνή... επάνω στο χαρτί.....
Κι εγώ το βρήκα στη γωνιά, να περιμένει ακόμα
εκείνης της μικρής στιγμής, τον ερχομό να δει...
Μα η φωνή ήταν χάρτινη, και το φεγγάρι ψέμα
και η ζωή γελάστηκε, και έμεινε αλλού.......
Έμεινε εκείνο το χαρτί, να υπόσχεται ελπίδες..
έμειναν και τα χείλη της, ακόμα να διψούν.......
Χριστίνα Σαββατιανού (2003)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....