Φοβάμαι τη μέρα, τη στιγμή που η μοναξιά πνίγεται ανάμεσα στους στριμωγμένους σε δρόμους και σε τρόλευ ανθρώπους σκυθρωπούς στην γεμάτη πόλη....
Φοβάμαι τη μέρα αν κι όλοι εσείς την γεμίζετε με δράση με επιτυχίες με ιδρώτα και με προσπάθεια άφοβοι, χωρίς να σκέφτεστε το χαμό της, ξεχνώντας τη σκυθρωπή σας μοναξιά, σκίζοντάς την σε κουρέλια αγωνίας για επιβίωση που γίνονται σάβανο πανω μου, με πνίγουν....
Φοβάμαι τη μέρα, λουφάζω, την μοναξιά την πολύβουη, το σκυθρωπό σας βλέμμα, τους ψεύτικους αγώνες σας....
Μοναδικός θεατής στο θέατρο της μέρας σας ο χρόνος...
Και το χειροκρότημά της ξέπνοο, μοιαζει με κείνη την ησυχία πριν από καταιγίδα....
Φοβόσουν κι εσύ μα τώρα πια ξεχνάς...
Κατάλαβες πως ότι κι αν κάνεις δεν της ξεφεύγεις της μέρας...
Το φως σε ξεγελά, θαρρεις πως όλα παν καλά και ιδρωκοπάς ακόμη...
Κι αν το υπόλοιπο μέρος σου, εκείνο που ξεχνάς, ειν στο φως... γι' αυτό φταιει η ίδια σου η σκιά και μόνο... που το ακολουθεί...
Κι ο ήλιος συνεχίζει να γέρνει πάνω μου το μονοπάτι του ως το δείλι....
Κι εγώ τολμώ χωρίς να φοβάμαι, να συγκριθώ να ατοπήσω, να αμαρτήσω με πέντε λέξεις και δυο σκέψεις...
Και φοβάμαι, πως φοβάμαι τη μέρα που η σκέψη δεν θα πλανεύεται....
Χριστίνα Σαββατιανού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....