Είναι κάτι μικρόψυχες στιγμές που μυρίζουν αποσύνθεση...
Έτσι τις ώρες που λέγονται τα λάθη τις ώρες που χάνεται η ψυχή...
Είναι κάτι στιγμές που χαράζουν λάκκους με φίδια στα γλυκά μονοπάτια...
Είναι τις ώρες που ενδίδεις στα μικρά...
Κι εκείνα σε εκδικούνται κλέβοντας τα σπουδαία...
Είναι κάτι στιγμές που μόνο εγώ μπορώ να με πληγώσω..
Και το κάνω με όλο το μίσος που δεν ένιωσα ποτέ
Με όλη την ορμή που έκρυψε μέσα μου η εκδίκηση η πιθανή
Με όλη τη πικρή γεύση που αφήνει η σιωπή...
Είναι κάτι στιγμές που χάνεται η φύση
Που τα μικρά στήνουν πανηγύρι και χλευάζουν τα σπουδαία
Κάτι στιγμές που το σωστό γίνεται λάθος και κλέφτης
Έίναι κάτι στιγμές που αποχωρώ... Να όπως και τώρα
Είναι κάτι μικρόψυχες στιγμές που λυγίζουν το τόξο του ανέμου
τη ροή του χρόνου σταματούν
Είναι κάτι μικρόψυχες ματωμένες στιγμές που δεν υπάρχουν...
Είναι το αδύνατο που έρχεται να σώσει το τομάρι του
Είναι το ανόητο που έρχεται γελώντας και σκιάζει το σοφό...
Είναι κάτι στιγμές που είμαστε άνθρωποι σκέτοι...
Είναι κάτι μικρόψυχες στιγμές που γίνονται παγίδες...
Μικρές ώρες που μέσα στο αγλάϊσμα πετάω μαχαίρια στα σημαντικά
Βλέπω τη πληγή κι αναρωτιέμαι σε ποιά στιγμή να τη καρφιτσώσω?
Μικρές στιγμές που άλλο λένε κι άλλο κουβαλούν σα θησαυρό...
Είναι τότε που οι λέξεις μπερδεύονται τα νοήματα κάμπτονται η ζωή ξεστρατίζει...
Είναι οι στιγμές που φέραν τη σιωπή.
Είναι οι μικρές απουσίες που δυναμώνουν το θάνατο του κάθε τώρα.
Είναι κάτι μικρόψυχες στιγμές που λέω να πάψω....
Χριστίνα Σαββατιανού - 2004
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....