Κονταίνει η ανάσα σου χαραυγή μου, και με ρωτάς γιατί
Και γω πώς να σου πω ποιος σε φλερτάρει;
Πώς να σου δείξω τον μαύρο πρίγκιπα που σε ζήλεψε και έρχεται για σένα νύφη να σε κλέψει;
Φοβάσαι τον πόνο ηλιαχτίδα μου, και μου ζητάς βοήθεια
Και γω μικρό κι αδύναμο παιδί γίνομαι, ξαναγίνομαι. Ποθώ στα σπλάχνα σου να μπω και να φωλιάσω.
Σε κρύβω μες στον κόρφο μου αγκαλιά που σου στερούσα, τον φόβο να μη δεις, ο πόνος να σε χάσει.
Δακρύζει η ματιά σου νεραϊδένια μου, και του πνιγμού να του ξεφύγεις μου ζητάς
Και γω κολύμπι ακόμη δεν έμαθα το τέλος δεν μπορώ να αποφύγω.
Με ένα χάδι στα μαλλιά σου κοράλλια και παράξενα της θάλασσας φυτά παλεύω να στολίσω
μη τύχει και ο άρχοντας το υγρό το φοβηθεί. Φύγει και σε ξεχάσει.
Βαραίνει ακόμη η ψυχή σου αγαπημένη μου, και με κοιτάς με απορία της αγάπης μου το βάθος
για να δεις.
Κι εγώ που χρόνια τώρα φαρμάκι πίκρα και χολή σε πότιζα χαμόγελα φτωχά, θρηνώ,
για κείνα που σου στέρησα, και εκείνα που στερήθηκα κι εγώ.
Αχνοχάνεται ο χτύπος της καρδιάς σου μεταξένια μου. Μα η αγάπη σου ακόμα με αγκαλιάζει.
Κι εγώ ευχή μαχαίρι στην καρδιά μου κάνω το διάβα σου ναναι γοργό να μην πονέσει άλλο το κορμί..
Αγκάλιασε με μάνα μου κι εγώ κοντά στο κατευόδιο θε να είμαι.
Κι ας μου κοστίσει η φυγή σου την άλλη τη μισή μου τη ζωή
23-03-04 Για τη μεγαλύτερή μου αγάπη
Χριστίνα Σαββατιανού
(λίγο πριν φύγει η μητέρα μου... εκείνες τις μέρες και των δύο μας ο πόνος ήταν ανείπωτος.... η καρδιά αληθινά κομένη σε κομμάτια... δεν πίστευα μέχρι τότε ότι όλα αυτά που τα θεωρούμε παρομοιώσεις, μεταφορές ή σχήματα λόγου μπορούν να βιωθούν αληθινά να γινουν σχήματα πραγματικά να ειναι εκεί καθε λεπτό της νύχτας και της μερας που περνάει τις ωρες της αναμονής για τα αναπόφευκτα...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....