Έχουν όλα μια θαμπάδα
εκείνη του πολυκαιρισμένου γυαλιου...
Περιμένουν ήσυχα υπομονετικά την πατίνα του χρόνου
να αφήσει σημάδια πάνω τους να γαληνέψουν...
Η απόσταση μακραίνει και η ματιά βαθαίνει
ψάχνει μέσα εκεί στα μύχια.
Περιμένει λύτρωση και τελειωμό,
περιμένει....
Σήμερα στα γκρίζα ντύθηκε η μέρα
μια σταγόνα σιάζεται στου σύννεφου την άκρη,
θα ρθει να συναντήσει τη γη τη διψασμένη
εδώ στην άκρη του καλοκαιριού...
όταν περάσει η ώρα κάποιος θα σβήσει τα φώτα
όταν περάσει η μέρα κάποιος θα πει μια ευχή
όταν φύγεις ποιος θα σου πει αντίο;
πόσο εύκολα ξεχνάς, πόσο εύκολα έφυγες!
19-06-04 Tα μονοπάτια της καλοκαιρινής βροχής
Χριστίνα Σαββατιανού
πολύ όμορφο. ανθρώπινο.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι δεν την ξέρω την ποιήτρια, η μάλλον κάτι λέει το όνομα, αλλά...
αγαπητέ φίλε ροίδη, με χαρά βλέπω το αποτύπωμά σου στη γωνιά μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήη "ποιήτρια" εγώ ειμαι τρομάρα μου χεχε... για τη μητέρα μου το ποίημα...
με τιμά ιδιαίτερα η παρουσία σου και το γεγονός ότι μπαίνεις στον κόπο να σχολιάσεις κατι τις εδώ μεσα...
Σε χιλιοευχαριστώ :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμένα πάντως μου άρεσε! :-))
ΑπάντησηΔιαγραφήχεχε τώρα κάρολε να κοκκινίσω????
ΑπάντησηΔιαγραφή