Σαν τα λουλουδάκια.

Με ρώτησες πώς σ'αγαπώ; και σούπα σαν τα λουλουδάκια μανούλα,
Κι ευθύς λουλούδι γίνηκες, μπουμπούκι ευτυχισμένο.

Σε ρώτησα πως μ αγαπάς και μούπες με της ψυχής τη δύναμη
Με του κορμιού την αντοχή, και της καρδιάς το αίμα.

Κι έμεινες και υπέμεινες, τον πόνο, την ανάσα τη λειψή,
Μέχρι που έφυγα μανούλα, μη τύχει και του θάνατου η όψη με φοβίσει

Κι έμεινες με τη ψυχή να μάχεται μέχρι που άκουσες πως σ αγαπώ μανούλα
Μα τη στερνή ανάσα σου την κράτησες για σένα μην τύχει και δακρύσω

Τη δύναμη σου τώρα δα στείλε την να αντέξω
τις ώρες που στο φόβο μου Δεν θα φωνάζω μάνα,
τις ώρες που θα νοσταλγώ εκείνα τα όνειρά σου,
τις ώρες που άδειες θα περνούν χωρίς την αγκαλιά σου.

Πως θα γεμίσει το κενό;;;

Θυμάσαι; εκείνο το παιδόπουλο το ανθοστολισμένο;
που τα όνειρά σου στοίχιωνε και τρόμαζα πολύ;
Μαζί του μάνα μου να πας, μου είπε θα σε προσέχει.
Και να ρχεστε και κατά δω να μου κρυφογελάτε
Παιχνίδια νάζια αγκαλιές, χάδια και τραγουδάκια,
για να μην νιώθω μοναχή συχνά να με κερνάτε..

Χριστίνα Σαββατιανού - Απρίλιος 2004 (τότε που έσβησε το λουλουδάκι μου)