μικρές σταγόνες
εικονικής ζωής, και κρύβεσαι...
σκαλίζουν εντόσθια σκέψης σου
τα σαπισμένα από καιρό...
σκαλίζουν τα απομεινάρια της ύπαρξής σου
κι εσύ θαυμάζεις την πρόοδο
με σαγόνια ορθάνοιχτα,
έτοιμος να χάψεις αμάσητα
τα απόβλητα της νοσηρής τους σκέψης
όλα όσα με μοχθηρία σε ταϊζουν....
η υποταγή ειναι η φύση σου
η υποταγή είναι ο σκοπός σου
στην ελευθερία ασφυκτιάς
στην ελευθερία σκιάζεσαι
κι αν κάποιος σου κλέψει το σκηνικό
που στήσανε για σένα μένεις μετέωρος
σε βάθρο απύθμενο
κοιτάς χωρίς να βλέπεις με μάτι άδεια
και νου σαθρό... αποκαμωμένο, ανύπαρκτο...
πόσο λυπάμαι... πόσο σιχαίνομαι... πόσο φοβάμαι...
τους καιρούς μου.....
Χριστίνα Σαββατιανού - 22/09/2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....